Nog steeds de dag van de bruiloft van Paul en Rose.
Paul wil de waarheid weten.
Rose treuzelt.
Barbara is erg in haar nopjes.
‘Nee…ik kan het niet aan je vragen…nee, het is fout’ Munson draait zich om, dramatische inslag.
Uberloser probeert zijn smart remark goed te maken.
‘Ok, pap, het is al goed. Ik bel mama. Ik wil niet dat ze de fout ingaat’ Dat was toch een volzin, redelijk vloeiend uit zijn mond. Applaus! Hij kijkt er erg triomfantelijk bij.
Ondertussen…
…wordt Paul verscheurd door beelden van Rose en Dusty, al rollebollend op de bank. Oei! Dit gaat niet goed. ‘Ze liegt, ze liegt’ De stemmen van zijn gekke papa in de plastic kooi spoken door zijn hoofd!
Ah.
‘Mam, ik moet je zien. Ik mis je’ Will wordt overmoedig. Het is ook teveel gevraagd, zoveel zinnen achter elkaar. Barbara heeft hem direct door.
‘Geef je vader maar even die naast je staat, je bent een geweldige zoon’ Jaja.
Goed. Ondertussen maakt de zus van Paul haar entree. Wie haar gecast heeft moet een slechte dag hebben gehad. Last van stekende koppijn waarschijnlijk. Het slachtoffer type. Opgespoten pruillippen. Tergend lelijk oranje haar.
Shit. Reclame. Zo komen we nooit aan die bruiloft toe.