Bij gebrek aan As The World Turns is er voldoende te beleven op het groene gras. Daar waar de mannen rondhuppelen in neon pakjes, de mannen in zwarte pakken langs de kant somber of ingetogen gestemd zijn en de man met het fluitje soms alles bepalend is.
Veel van die mannen wisten het voetbal tot een ongekend hoog soapgehalte te tillen. De met goud behangen Bogarde straalde ijzigheid uit, Figo ging elke wedstrijd met veel gevoel voor drama naar de grond om met zijn bruine smekende ogen duidelijk te maken dat hem Groot Onrecht werd aangedaan. Mark van Bommel introduceerde rattigheid en de Italianen ijdelheid. Ik hou van ze. Ik wil ze volgen. Elke zondag.
Terwijl Nederland met gezwinde spoed naar de (gemeenteraad)verkiezingen holt met uitspraken zoals ‘we sluiten alle coffeeshops in Rotterdam’, ‘de jeugd onder de 18 jaar is strafbaar indien in bezit van alcohol’ en ‘inwoners moeten op straat Nederlandsch spreken’, gingen Hank en ik gezellig op bezoek bij een stel hippies.
Ik voelde het al aankomen. Het verdriet hield zich al enige tijd koest, rustig afwachtend op een kleedje voor de open haard. Maar altijd met de oren gespitst op onheil. Zodat er weer een ontlading van zoutigheid kan plaatsvinden. Immer reinigend.