Holiday in Cambodia

Phnom Penh lijkt wel wat op Amsterdam. Je hebt er leuke cafétjes, goede restaurannetjes, zwervers, erg veel luidruchtig aanwezige taxichauffeurs en wat criminaliteit. Het is ook een stad in ontwikkeling.

De verschillen tussen de overeenkomsten zijn overigens best wel groot.

Aan de boulevard vind je erg mooie cafés en restaurants met zeer goed eten en lekkere koffie (bestel eens een koffie-shake, al staat ie niet op de kaart). Het is hier goed toeven als toerist. De bediening spreekt over het algemeen goed engels en is buitengewoon vriendelijk. De eigenaren, veelal btw-vluchtelingen uit Europa, boeren hier goed. Het is een waar paradijs voor goede ondernemers.
Belasting bestaat bijna niet, vakbonden en mensenrechten al helemaal niet. Terwijl een maaltijd voor twee personen met een glas wijn er bij al gauw 20 dollar kost is het loon van een serveerster slechts 40 dollar. Per maand; met wettelijk twee vrije dagen. Maar omdat die wetten in de praktijk ontbreken vervallen die.
Wel zo makkelijk. Zo hoef je als baas echt helemaal niks te doen. Je hoeft zelfs geen rooster te maken.

Je hebt veel boekhandels hier. Ze zijn klein en hebben een zeer beperkt aanbod: reisboeken en gruwelverhalen over de jaren tijdens de waanzin van Pol Pot.
Je vindt deze zaakjes regelmatig in de cafés. Kleine kinderen met een mandje boeken om hun nek. Die ‘book-book’ zeggen. Of ‘I want cola’ als ze ‘No thank you’ horen. Maar vaak lukt het ze niet eens om bij je tafeltje te komen. Het personeel jaagt ze weg.
Kinderen die niet in het boekenvak zitten en die niet naar school gaan bedelen. Soms zie je ukkies van 10 met een babyzusje of -broertje op de arm zeulen. De hele dag heen en weer over de boulevard.
Je maakt ze dolblij met een speelgoedje of bijvoorbeeld een schrift en een pen. Het grietje dat wees op het verrekijkertje dat ik had gekocht voor het zoontje van een bevriende ex-pat rende stomverbaasd weg toen ik het haar gaf. Bang dat ik me zou bedenken.
Het vreemde is dat ze nogal stoïcijns reageren als je ze geld geeft. Dat gaat namelijk regelrecht naar de kinderpimp, ook zo’n mooi beroep. Met al die toeristen die gul rondstrooien met hun dollars. Met een beetje creativiteit en weinig scrupules kan je aardig verdienen in Cambodja.

Goed. Zodra je een restaurant uitloopt begint wat lijkt op een groepje hangjongeren ‘moto-moto’ en ‘tuk-tuk’ te roepen. De taxichauffeurs. Ze liggen voor elk restaurant te ontspannen op het zadel van hun brommertje, of, met wat mazzel, op het bankje van hun tuk-tuk.
Een blik van uiterste verbazing verschijnt er in hun ogen zodra ze het onverklaarbare ‘No thank you’ horen. De meeste Cambodjanen lopen nooit. Voor elke 50 meter nemen ze een moto, volwaardige taxi’s in brommerformaat. Je kan makkelijk met z’n vijven op zo’n ding. En je kan er ook best wel een tweepersoonsmatras op vervoeren. Bijvoorbeeld.
Moto-rijders zijn ook rechters. En ordehandhavers. Van het type waar Wilders en wijlen Prins Bernhard zo dol op is, respectievelijk was.

Een van de gevaarlijkste beroepen in Pnomh Penh is tasjesdief. Het kan natuurlijk lucratief zijn met al die toeristen die met tasjes in de hand achterop een moto zitten te wankelen. De buit bestaat al gauw uit een flink aantal maandinkomens van een serveerster. Plus nog wat luxe-artikeltjes uiteraard. Mocht je dit beroep overwegen, zorg dan in elk geval voor een compaan die heel goed kan brommeren.
Paradoxaal genoeg is de smeris de beste vriend van een tasjesdief die zo ongelukkig is om te vallen tijdens zijn werk. Hij is de enige die hen kan beschermen tegen de razernij van de moto-rijders. Rovers die ze in hun klauwen krijgen worden doodgetrapt. Echt hardstikke dood.
Het verschil met Nederland zit ‘m er in dat dit soort lynchpartijen door welopgevoede mensen over het algemeen niet worden goedgekeurd.

Het is echt een land in de beginfase van zijn ontwikkeling. De wurgcontractinvesteerders zwermen het land binnen. Prachtige projecten worden er gerealiseerd. Bijvoorbeeld tolwegen waarvan de volledige opbrengst naar een Japanse investeerder gaat. Andere grote projecten worden gerealiseerd door privéinvesteringen van machtige Cambodjanen. Met geld dat ze eerlijk verkregen hebben doordat ze de inloggegevens hebben van het rekeningnummer waarop westerse ontwikkelingshulp gestort wordt.
Het duurt nog wel even voordat de economie daar goed draait.

Ach wat een ellende allemaal. En dan heb ik het nog niet eens over de recente geschiedenis gehad. Maar ik heb het ook niet over de lieve mensen gehad. En ook niet over sommige goede projecten om bijvoorbeeld de slachtoffers van landmijnen te helpen. En ik heb nog met geen woord over het prachtige weer gerept. En ook niet over de volkomen relaxte sfeer die hier hangt. En dat ga ik ook niet doen. Dat moet je zelf maar gaan ervaren.