Mijn geestelijk evenwicht wordt bewaakt door mijn dromen.
Overdag stroomt het bloed onverminderd warm door mijn lijf, ik lach en zijn er uren die veranderen in dagen, in weken, maanden van puur genieten. De liefde wordt gevoed door een geheimzinnige kracht. Hank trekt mij aan zoals een hommel automatisch al zoemend naar de sappigste bloem vliegt, op zoek naar het nectar. Maar zodra mijn ogen sluiten, als de maan opkomt en zijn koelheid over ons wordt uitgespreid, droom ik over torren en kakkerlakken. De glimmende zwartheid in duisternis gehuld lonkt om mij heen. Soms is er een achterdeur en weet ik een briljante ontsnapping te verzinnen maar als ik in de woestijn terechtkom, het huis met de waanzin achter mij latend, kijk ik naar de hemel en zie de naderende tornado’s en hoor ik de mensen gillen. Meestal bestaat het landschap van mijn dromen uit de omgeving waar ik ben opgegroeid, waar ik de laatste jaren van mijn opvoeding door beide ouders heb meegekregen. Daar word ik achtervolgd, daar zweven de heksen nog op bezemstelen al krakelend in de lucht en daar ben ik al mijn tanden verloren. Daar loopt mijn overleden lief, alleen.
Over 12 dagen neem ik weer afscheid van je, voor de derde keer.
Ik moest er deze week ook al aan denken. Gelukkig heb ik er niet zulke dromen bij :)
TOR, lieverd, jij droomt nooit;)
Heel vreemd. Vorige week zaten we bij vrienden in de tuin, er werd gepraat over het intens beleven van een zwangerschap, dat je nog precies weet wat je op de dag van de bevalling hebt gedaan. En bij mij kwam alleen maar verdriet naar boven omdat ik ook precies nog wist hoe de dag van het doodgaan van Ralph ging.