Munson zit met zijn zoontje Will, de larf, in een witgespoten studio. Dat moet ‘buiten aan het meertje’ voorstellen in de winter.
‘Zoon, ik moet je wat vertellen.’ Munson trekt zijn politiegezicht. De larf concentreert zich op een sneeuwvlokje.
‘Ik heb je broer gearresteerd voor de moord op Rose.’ Wederom enorme inspanning om verontwaardigd over te komen. Verontwaardiging met een toefje zelfmedelijden en puberaal onbegrip.
Dat is natuurlijk teveel gevraagd.
We moeten blij zijn met een klein rimpeltje wat tussen zijn rossige wenkbrauwen ontstaat.
Het begrip soap is wat mij betreft van toepassing op veel gebieden. Ja, lieve tien trouwe lezertjes. Dat meen ik op een beschouwende twijfelachtige manier. Ik zie de meeste tramconductrices als verveelde huisvrouwen met een verplicht baantje. Ze schuiven lusteloos een enkeltje naar je toe in ruil voor 1 euro en 60 cent. Maar onder de schijn van vervlakkende emoties zie ik broeiende ergernis. Het oude dametje met mislukt permanentje die maar blijft zeuren over opengebroken straten krijgt de blik. Ga niet te verder met dit lulverhaal of ik druk op het knopje waardoor je stoel net iets vooroverschiet als we met schokkende bewegingen over de marnixbrug rijden. Tram 10 is een broeinest van complotten en wraak.
Goed, dit terzijde.
Psychobarbara probeert ondertussen de rimpel tussen het voorhoofd van haar zoon, de larf, weg te strijken. Onder het mom van moederlijke gevoelens. Paul mag dan wel gearresteerd zijn maar geen haar op mijn hoofd is van mening dat we uit de soapproblemen zijn.