Nietjes enzo

Het is wat stilletjes in de kattebak, wat niet geheel ligt aan het overdanig sherry drinken. Nu de dampen en walmen langzaam uit mijn lijf zijn getrokken, is het weer tijd om mij in slick mantelpakjes te hijsen – aardige term in de van Dale: moet je een hijs voor je treiter? – want er dient gearbeit te worden. Ik heb gezworen om niet teveel te vertellen over de werkplek, op straffe van publieke steniging. Maar ach. Ik ben niet zo bang uitgevallen.

Het rare is dat maanden van luieren en flierefluiten, geen enkel effect meer blijkt te hebben op het werkritme. Zo werd ik maandagochtend te belachelijk vroeg wakker. Na drie dagen ken ik al bijna het werkplan van onze afdeling uit mijn hoofd en schud ik ijverig handjes her en der. Toch stond ik vanochtend zeker zeven minuten in de badkamer hulpeloos met een verpakte tampon in mijn hand, met de nagel op zoek naar het randje waarmee je het cellofaantje eraf scheurt. Hank blijkt erg goed te zijn met cellofaan.

Mijn werkplek is gesitueerd in een voormalig mortuarium. Het is er best koud. Mannen komen en gaan met verhuisdozen en bureaus. Je hebt foute en slechte bureaus, dat wist ik nog niet. Nu wel. En sinds vanmiddag weet ik ook dat je bezoek kan krijgen van een walrus. De walrus wilde mijn kamer hebben, zodat ze haar verzameling beertjes in de wandkast met glazen deurtjes kon neerzetten. De walrus had een erg nare lach. Ik vertrouwde haar niet en bedreigde haar met een nieuw nietjesapparaat. Ze droop gelaten af.

Het wordt behoorlijk spannend, dat werken.