Vroeger, lang geleden, toen de herfst altijd op tijd begon, logeerde ik vaak bij mijn oma. Mijn oma in Amsterdam. Ze had een ronde laaghangende boezem, zo eentje waar je lekker tegenaan kon kruipen.
Oma las verhaaltjes over Ot & Sien voor, zo rond bedtijd na de fabeltjeskrant. Eerst eten. Warme maaltijden, met aardappels, groene boontjes en draadjesvlees ondergedompeld in sju. We aten samen aan de tafel in de woonkamer. De borden werden voorverwarmd op de kachel. Ik speelde vaak met de draadjeslamp. Ik las veel. Een herfstvakantie lang was ik in de ban van Alleen op de Wereld. Ik kon het boek niet loslaten. Soms voelde ik mij ook alleen op de wereld. Want bij oma logeren betekende ook dat ik niet bij mama was.
Nu de bomen weer rood en geel kleuren laat het boek van Karina Schaapman (zonder moeder) mij niet meer los. Op een sobere wijze gaat ze recht in je hart zitten en proef je het vertrouwde zout weer op de wangen. En verlang je om nog een keer door oma te worden getroost.
Ik danste in die tijd vaak de polka op nachtelijke feestavonden in de ‘Dolle Gier’. Dat waren nog eensch tijden!
Achja, de Dolle Gier! Te gekke bierschuur.