Vrijdag. Twee uur reizen voor een uur brainstormen over een visiedocument onderzoeksprogrammering OGGZ. Ik mag een paar ton per jaar verdelen. Met acht verhuisdozen onder arm richting huis. Schoonmaakploeg (nee, een andere) stipt op tijd met warme appeltaart. Ik hang in een steiger. Met de tram naar het nieuwe huis. In drie uur tijd is de dennegeur koppijngevend te noemen. Hank peert ‘m. Ik graai in de soda. Opkikker. Schoonmaakploeg maakt omtrekkende bewegingen richting eetcafe. Wijn. Ajax stom. Inkakker.
Zaterdag. Vijftien dozen en een rol vuilniszakken. Alles past.
Zondag. Verhuizen.
Maandag. Werken. Instorten.
Het is veel te warm om te verhuizen.
Dat kun je wel zeggen. Stort ze, morgen.
Viel het mee?
Het viel niet mee, die verhuizing. Maar verdomme zeg, wat hebben we een mooi huisje. Alles staat zo ongeveer op z’n plek, de hangmat hangt lekkerder dan ooit en het uitzicht is weids.
Als ik niet het idee had dat een piano Hank en Marco kon verpletteren van driehoog naar beneden, dan had ik de verhuizing best wel stoer gevonden.
Nog vijftien dozen uit te pakken!
*stelt het uitstorten nog eventjes uit*
Klinkt erg idyllisch. Hangmat, weids uitzicht. Vijftien dozen, dat zijn ze allemaal nog, nietwaar…
Speelt een van jullie ook piano of gaat die gewoon iedere verhuizing mee omdat die zo goed bij het interieur past?
Het ging om de piano die er nog stond. Ik heb wel pianoles gehad van mijn vader maar dat was geen groot succes.
Dat weidse uitzicht had trouwens niet in dat we uitkijken over grazige groene graslanden en windmolens. Het is een fraai stadsgezicht. Met trams en lichtjes en erg grote machines die bezig zijn met een onnodige metro.
had…zucht. houdt.
Een dynamisch uitzicht is des te mooier ;-)