Ik voelde het al aankomen. Het verdriet hield zich al enige tijd koest, rustig afwachtend op een kleedje voor de open haard. Maar altijd met de oren gespitst op onheil. Zodat er weer een ontlading van zoutigheid kan plaatsvinden. Immer reinigend.
Achter elke snelle met de emotie genomen beslissing schuilt een wereld van logica en gedachtegangen. Na het nemen van grote stappen is het tijd om stil te staan en weer achterom te kijken.
En ik zag een mooie vrouw met een rode roos, een zwarte Spaanse stola omgeknoopt en een enorme lach. Ik zag een lieve man in een fluwelen jasje, stralen. Ik zag de gelukkigste mensen op de wereld. En ik voelde weer alle pijn. Zoek de kleren bij elkaar die hij aan moet in zijn kist. Zie een vinger lichtjes opkrullen. Koester de laatste momenten samen. En je houdt een urn aan herinneringen over.
Wat zou hij hebben gedaan in mijn plaats. Ik denk dat hij ook weer zou willen trouwen met de liefste van de wereld. Ik denk dat hij mij het meest plezier zou doen om weer lief te hebben, zoals wij dat ooit gedaan hebben.
Ik denk dat het goed is, mijn lief. We zullen allebei ja zeggen.
pff heftig mooi.
U mag ze haast wel gaan inlijsten.
Dankuwel, worstje.
Oh,
Dat riep veel op. Foto’s van de bruid met haar giga smile en gom, ziek maar zielsgelukkig. ’t Koppie van Kittekat dat al smaller werd. ’t Ganiewegniet dat verdriet. Maar soms rust het even op een zachte plek. Goed toeven daar voor verdriet. En ja, helemaal goed dat ja.
Alle liefs,
Netje