Ik was van de week in onderhandeling over een subsidiebedrag met een rommelige maar erg vriendelijke manager. Na afloop vertelde hij mij over een recent verlies van een dierbare. Het rare aan dat rouwen is, dat niemand weet hoe het moet. Er is geen vast omschreven ritueel. We kunnen geen mensen inhuren die voor je gaan janken, heel hard gaan gillen en zich op de kist willen werpen.
We keken elkaar aan en knikten. Ik was vooral verbaasd over het lichamelijke effect van het rouwen. De verkilling in je hart, het ongeloof en de realiteit doen je lichaam dichtslaan. Je proeft letterlijk niets meer. Er is een vaag concept van eten en drinken, maar er is geen natuurlijke behoefte meer aan een lekker chocolaatje, smeltend op je tong tegen je gehemelte aan. Ik verkeerde in een vreemd soort roes zonder hiervoor twee gram speed naar binnen te schuiven. Ik was er niet. Ik was er wel. Ik wilde er niet meer zijn. En toch bleef ik.
En dat vind ik nou een van de mooiste dingen die je hebt gedaan. Dat blijven.
tja, dat vind ik nou ook.
gebleven moet er worden. en niet zo’n beetje ook.
dat is het punt juist, er komt altijd een moment dat je moet gaan, in dit geval liever later dan vroeger natuurlijk, maar even onvermijdelijk.
dat is natuurlijk wel zo, maar als mensen vroeg gaan dan is dat kut. en als je 110 wordt heb je iedereen zien gaan dan is dat ook kut. afscheid nemen is gewoon kut.
(en dan zeg ik nog 1 keer kut: kut.)
Gisteravond in een café in oost hing ik aan de toog met Leo, barvlieg. Hij vertelde dat hij al vier jaar aan het rouwen was om zijn vrouw, een kunstenares gestorven aan longkanker. Samen hebben ze haar graf uitgezocht. Zes jaar heeft ze over de ziekte gedaan. Na de begravenis bleef hij drie weken binnen, samen met een verzameling drank en een blikje bonen. Eigenlijk is hij nooit meer echt gestopt met drinken. Hij greep mijn arm vast. Je kiest voor elkaar als je gaat trouwen, ook voor de rotte tijden. Ik was er voor haar.
We knikten. En hieven het glas.
Awel, nu je erover begint: ikzelf rouw rauw en inktblauw. Dan gaat het iets sneller en zo red je je eigen vel. Want, geloof het of niet,in de drang je te willen verplaatsen in de ander, vallen er onoverkomelijk talloze huidschilfers en haarlokken. De lippen gaan barsten van den grooten dorst en je krijgt geen druppel bloed meer naar buiten. Hazes zou janken: ’t is 1 bloed zweet en tranen. Leve de onsterfelijkheid, long live the dead!!
Schol… [hik](sorry)
Je moet ook niet in zo’n belgische bruine kroeg belanden waar ze Hazes draaien, Stoerke.
*proost met een vaatje sherry*
Drank en rouwen verdragen elkaar op de lange termijn slecht vind ik. Ik zou niet willen dat mijn lief zich daarin verliest en daardoor na jaren nog niet kan loslaten, daarvoor is haar levensgeluk mij veels te dierbaar.
Mijn lief heeft haar eerste liefde na 4 jaren verloren, hij verdronk dronken in een zwembad, 2 jaren later ontmoetten wij elkaar. Zij was nauwelijks te benaderen en het heeft nog lang geduurd voor ze een beetje vertrouwen in het leven kreeg en niet steeds en niet steeds bang was dat de dood over haar schouders meekeek..
Leven en sterven zijn twee punten op een cirkelomtrek. Welke idioot meet de straal?
Meetkundig gezien zat er 35 jaar tussen het punt van leven en dood van Ralph. Maar welke idioot meent dat leven en sterven twee punten zijn op een cirkelomtrek?
Ik begrijp dat angstige, helemaal als de dood plots komt zonder waarschuwing vooraf. Ik merk het in het gegeven dat ik graag van Hank hoor dat we samen oud en grijs gaan worden. Een soort geruststelling.
Dat drinken kan een lekkere mep geven aan het rouwproces, maar te lang doordrinken vertraagt de boel alleen maar. Dan wordt het verdringen.
Het leven als een meetkundig figuur beschouwen lijkt me nogal idioot, een cirkel wordt toch vaak beschouwd als volmaakt en af. Een leven wat na 35 jaar onderbroken wordt is dat natuurlijk allerminst, daar mag je best boos en verdrietig om zijn.
rouw is soms tijdelijk ,soms niet. berouw is oneindig.
Berouw, waardig worstje, is een overschat idee. en dus zeker niet oneindig.
net als schuld trouwens, in sommige gevallen dan natuurlijk.