Teer

De psychiater ziet er zo jong uit dat ik denk met de assistente te maken te hebben. Broer oogt zenuwachtig, mama rustig. Wegens kamergebrek gaan we in de activiteitenhoek zitten. Veel potloden en papier. Ik probeer wat te tekenen maar het blaadje blijft even blanco als mijn hoofd. Na de gebruikelijke koffie begint het psychiatermeisje te praten.

Ze vertelt over zijn medicatie wat nu uitgebreid is met een antidepressivum. De werking kan zeker zes weken duren, maar het lijkt haar geen goed idee om broer zolang op de gesloten afdeling te houden. Na overleg met zijn psychiater en begeleider van het beschermd wonen, mag hij over een paar weken of sneller terugkeren. Broer valt bijna van het krukje van opluchting. Hij mag terug. Na de opluchting confronteer ik hem met zijn geplande zelfmoordpoging, met mijn afgetakeld gevoel van vertrouwen. Hij schrikt. Verteld over zijn stemmen. Ze begonnen hem te vertellen over de hemel waar zijn vriendinnetje is. Hoe mooi het daar is en is het niet fijn om weer herenigd te worden? Ze gooien teer over zijn gevoel heen. Teer. Hij voelt niets meer en besluit met het sparen van pillen. Mijn hart draait en draait. Arme lieverd. Zo zwaar, dit leven. Het psychiatermeisje geeft een professionele draai aan het gesprek en we zijn weer terug in het hier en nu. Waarna mama tot afsluiting nog even haar gedachten erin gooit. Kan je nu eindelijk niet eens beginnen met het schoonhouden van je kamertje? We giebelen wat en broer belooft beterschap.