Een kwartier geleden hebben Hank en ik de laatste aflevering van Six Feet Under gezien na een marathon die op 2 januari dit jaar van start ging. Elk vrij moment ging hieraan op. Moest. Kijken.
Nu is het op. Dat was het dan. Nooit meer de familie Fisher.
Nu houdt niets ons meer tegen om permanent rond te gaan hangen in Second Life als Kittekat Minnelli en Hank Tantalus.
Ha, daar ben ik ook net beland!
Aangenaam, Blue Seymour is de naam.
Heb het nu alleen een beetje te druk in first life om er een tweede leven op na te kunnen houden. Dat is alleen voorbehouden aan mensen die ook de luxe kennen van dvd marathons;-)
X
Noem het luxe, darling. Ik noem het overlevingsstrategie. Zit opgescheept met pijn in onderrug, zeurend tandvlees en een onderbuurman die serieus meent dat hij oude verf van de kozijnen moet schuren. Met schuurmachine. Terwijl buiten mannen met drilboormachines de trambaan aan het slopen zijn.
Wolf VanDornan ben ik. Maar ik moet eerllijk toegeven dat ik eerst moest inloggen om te kijken om te kijken wat mijn naam ook alweer was. Echt heel veel is er nog niet van gekomen, dus. Ik ben bang dat ik bij die 91% hoor die in de eerste week na het aanmaken van z’n avatar alweer afhaakt…
Prima overlevingsstrategie, lijkt me.
Leidt in ieder geval lekker af, 6 feet under.
Balen van dat tandvlees, die onderbuur en ander bouwmarktgespuis.
Hebben jullie de Soprano’s al achter de kiezen?
Nee, six feet moet eerst uit ons systeem…
Als ik morgen nog inlog ben ik officieel verslaafd…