Ambtenarenuitje

De treinreis onthulde dat het een schitterende dag zou worden. Bij Den Haag Holland Spoor flitste tussen de gebouwen een glanzend oranje zon, sappig als een Spaanse sinaasappel. Boven het gras van de weilanden zweefden mistflarden, alsof het leven een groot sprookje was. Gelukkig bestond mijn dag uit negen uur vergaderen. Nonstop.

Ach, ik lieg. Eigenlijk was het een ambtenarenuitje! Want het merendeel van de overleggen was gesitueerd in de mooiste vergaderruimte van Nederland en dan overdrijf ik niet: Hoog Brabant in het kloppende winkelhart van Utrecht. HB ademt de Nieuwe Zakelijkheid uit die zo populair was in de jaren zestig. Wat een goeie ontwerpers waren er toen. Alles is zo ingericht dat je altijd verdwaalt, welke pijl je ook volgt. De met koper beslagen trappen leiden naar nog meer gangen en zalen die nooit de juiste zalen zijn. Kroonluchters rammelen. Medebezoekers van vergaderingen komen met soms angstige blikken langsgehold. Vraagtekens op gezichten, zweetdruppels achterlatend. Elke hoek wordt geflankeerd door porceleinen honden. Dit zou een gevoel kunnen oproepen van veiligheid. Maar dat doet het vreemd genoeg niet. Na uiteindelijk drie keer heen en weer te zijn gelopen, vind ik een verscholen pad wat leidt naar een ruimte waar een deur op een kier staat en godzijdank, ik zie een bekende ambtenaar van VWS. Ik schreeuw het bijna uit: DEZE KANT OP. Maar er komt geen geluid uit mijn mond. Ik wijs alleen maar. Daarheen. Met twintig minuten vertraging begint de vergadermarathon in de meest benauwde ruimte ooit. Maar de deur is al gesloten. Ik denk aan de porceleinen hond die buiten de gang bewaakt. Het leven is inderdaad een groot sprookje.