Ik sta doodsangsten uit om dat ene boek te gaan lezen. Zodoende ging ik naar de Bijenkorf (de Bijenkorf heeft alles, ik hou van de Bijenkorf) en kocht daar het eerste beste boek wat mij werd aangeraden door de top tien tafel. Ik hield het boek vast en bekeek de voorkant. Een mooie dame in roze (!) bikini bespied achter het raam door de fotograaf, op de achtergrond een Grieks uitziend landschap van blauwe zee en roze (!) lucht. Dit is vast een vakantieboek, dacht ik. En tegelijkertijd zag ik de berg dossiers die op mijn bureau lag te wachten, alle e-mails die nog verstuurd moesten worden over subsidie zus en voortgangsrapportage zo en mijn hart klopte weer een hartslag teveel. Komt goed uit, een vakantieboek.
Edele dieren geschreven door Adriaan Jaeggi – van het Volkskrantmagazine, ongeschoren aangename man – leest als een op hol geslagen stoomtrein in India. Je springt aan boord en binnen drie uur ben je thuis, redelijk verhit en verbaasd. Want er gebeurt helemaal niets. Waarom blijf je dan geboeid lezen over zes soort van vrienden die met elkaar op vakantie zijn in een oude villa aan de zee? Omdat de schrijfstijl lekker los en snel is. je herkent de manier waarop ex-vriendinnen zich wantrouwig naar elkaar opstellen als het gaat om hun vriendjes, waarna ze een dag later elkaars rug inwrijven met zonnebrand. Je herkent de brallerige Fulco die niets anders doet dan met veel kabaal in het zwembad duiken terwijl zijn vriend Martin de kunstenaar sarcastische opmerkingen maakt over zijn asociale houding. Maar niet al te opzichtig want misschien koopt hij nog een schilderij van hem. Er lijkt onderhuids van alles te gebeuren en soms kom je daar als lezer achter, meestal niet. Het geeft niet, het zijn geen mensen die echt leuk, lief of tof zijn. Het zijn ten slotte edele dieren, niet meer en niet minder.