De plank

Sinds twee dagen ben ik verbannen tot De Bank. De spieren in mijn onderrug doen een plank na. De plank is zo stijf als een plank kan zijn, lopen is een pijnlijke zaak. Laat staan een afwas doen of zeg, naar Hoofddorp gaan met de trein om daar eens te praten over hoe men daar denkt ons geld te gaan besteden aan opvangvoorzieningen. Mijn arbeidsethos worstelt met ziekte. Ik ben altijd ingesteld op snelle beterschap, maar deze keer moet ik weer toegeven aan de plank. De plank is ontstaan na een stressvolle tijd tijdens mijn eerste echte baan als onderzoeker (tears in the morning, aldus de Beach Boys op de achtergrond). Mijn eerste confrontatie met de Mannelijke Baas met Ego. Ik moest voldoen aan alles, ik wilde zo graag goedkeuring. Uitvloeisel van mijn verlangen naar papa.

Ik ben niets voor niets psychologie gaan studeren (duh). Maar goed. Dat dus en dan was er de relatie met Ralph, de voortdurende strijd met hem over bijna letterlijk alles. Maar ik wilde voldoen, ik moest voldoen. Uren, uren praten over waarom ik nooit direct iets zei als ik ergens meezat, waarom, wat zat er achter. Altijd weer uitkomen op ‘vroeger’. Huilen, opluchting, euforische gevoelens en altijd falende beloftes. Want altijd vergat ik weer dat ik moest praten. En daar gingen we weer. Als een stukgedraaide plaat. Het was zo vermoeiend. Op een dag maakte ik een verkeerde beweging en daar ging mijn rug. Als een oude dame op de grond gelegen van de pijn. Mijn onderrug is mijn achilleshiel. En nu voel ik weer dezelfde frustraties; van niets kunnen, geen kant op kunnen. Met het grote verschil dat ik nu nergens over hoef te praten. Het grote verschil. En dat lucht op, kan ik vertellen.