Moedertje

Hank en ik werden omringd door dreumesen. Dat zijn baby’s die kunnen staan. Eentje met rastahaar wilde Hank hebben. Hij gierde het bijna uit van de pret. Een blond engeltje wankelde om mij heen, met ogen als schotels. Die wil ik, dacht ik. Maar dat kan niet, natuurlijk. Die is al van iemand.

We liepen de kamer uit met de leidster. Zij trok de glazen deur achter ons dicht en op slag begon het blonde engeltje keihard te brullen. Zijn hoofd veranderde in een rode boei. Er schoot bijna een traan in mijn oog en ik dacht aah, sneu.

Ik was vier jaar toen mijn mama mij bracht naar de kindercrèche. Wat een luxe. Vier jaar van exclusieve aandacht van de liefste vrouw, dag in, dag uit. Zoveel kleine mensen om mij heen was ik niet gewend. Het moment dat de zware deur open zwaaide en alle mama’s stroomden binnen, was zo fijn. En dat blijft een heel leven lang. Je kan weken bij elkaar vandaan zijn, je weet dat er een moment komt waarop je haar lach weer ziet.