Het is me wat

De wereld is momenteel verdeeld in twee uitgesproken kampen: de believers in Amstelveen en de ladekast mensen.

Van de eerste groep kan ik vragen verwachten in de geest van wanneer gaan jullie verhuizen? Waarop volgt: want een kind gaat kruipen en lopen en dan willen ze rennen. Dat kan een kind veel beter doen in een grotere woning, met tuin. En waar vind je dat tegenwoordig nog? Juist, in Amstelveen. Daar waar de bomen nog fier langs de kronkelende fietspaden staan opgesteld in overzichtelijke rijen van dertig, waar de knotwilg een beschermd monument is en waar men altijd verzekerd is van een doorzonwoning met tuin op het zuidwesten. Amstelveen, de stad van onze dromen. Wil je je kind een echte doorstart laten meemaken dan moet je verhuizen. Naar Amstelveen. Of Bunnik.

De ladekast mensen vragen op een tongue in cheek manier of ‘je een ladekast hebt’. Iedereen heeft wel ergens een ladekast en een ladekast biedt genoeg ruimte voor de pasgeboren vrucht. Stop je baby in de kast en je hebt er geen omkijken meer na. Sommige neigen naar een vergaand fanatisme. Eigenlijk heb je geen zwangerschapsverlof nodig, namelijk. Je werpt het kind tussen twee vergaderingen door, kolft een jaarvoorraad aan melk en het leven gaat gewoon weer door zoals je dat gewend bent. Want je hebt toch een ladekast?

Het zal allemaal wel. Als ik nu naar buiten kijk, zie ik kerstlampjes de hele straat verlichten, de tram rinkelt vrolijk en de mensen slenteren langs de noord zuidlijn bouwput. Ik zou best een tuin willen hebben, maar het Sarphatipark ligt om de hoek. En ik heb meerdere ladekasten, maar ik heb mijn zinnen gezet op een vintage wiegje. Voorlopig bied ik ons kreeftje een warme buik en een gezellig zwembad vol met vruchtwater. Lijkt me voor nu een prima uitgangspunt.