Raar

Op loze momenten – Kiki ligt in bed te doen alsof ze slaapt of tijdens een lunchpauze op het werk – wil ik weleens nadenken over mijzelf in deze nieuwe toestand. Zestien weken zijn voorbij gegaan, zestien weken waarin ik een permanente rol vertolk als moeder. Je eigen kind meemaken, zien groot groeien, horen huilen en voelen doet eigenlijk alles en niets met je. Ik ben nog steeds mezelf, namelijk. Er heeft zich geen metamorfose voltrokken in een andere persoonlijkheid. Ik sta niet vaker achter het aanrecht dan anders. Maar alle emoties gekoppeld aan het kleintje komen drie keer zo hard aan.

Als ze lacht, lacht alles in mij mee. Als ze huilt, heel hard na een fijne dag samen, dan voel ik een radeloosheid opkomen die ik snel moet zien te sussen. Soms is het net alsof je een grote pop hebt in je huis. Een levende pop waar echte tranen uitkomen. En dan denk ik aan haar als ze dertien is, met lange slungelige benen en haar in een staart. Ze ligt op bed te schrijven in een geheim schrift over een jongen. Die ze gezoend heeft. Maar eigenlijk vind ze die andere jongen van voetbal veel leuker. Duh. Tegelijkertijd verander ik mee in een vrolijke veertiger. Wie weet rook ik dan weer stiekem een sigaretje ’s avonds, in de tuin. Duh.