Gedoe

Gemoedelijk wandelde ik vandaag met Kiki in de buggy door de straat, richting de videotheek om lid te worden. Dat is voor mij een teken dat je best ingeburgerd raakt in de buurt. We moesten eerst een handjevol zwetende blanke mannen van rond de dertig jaar voorbij laten gaan.

De Amsterdamse marathon is een puur autochtone aangelegenheid en wordt altijd gewonnen door een Keniaan. Al die inspanning deed me denken aan mijn eigen bijzondere pogingen om als een Britney te herrijzen met een schattig wasbord en strakke rugspieren. De eerste les bodyshapen ging van een redelijk leien dakje. Misschien ben ik wel sportief, bedacht ik mij verwonderlijk. Een paar dagen later stond ik weer gereed om een potje te flexen. De paniek sloeg echter in toen iedereen als makke schapen zich richting de plastic verhogingen begaven. Steps? Dit is toch de bodyshapeles, vroeg ik aan een random meisje. Het meisje knikte. De harde muziek dicteerde ons in marcheer tempo te concentreren op de spiegelbeelden voor ons. En daar gingen we, linkerbeen stap op de verhoging, rechterbeen gebogen knie omhoog, raak bijna aan met gebogen linkerarm, setje van achttien en WISSEL. Het zweet brak me uit. Ik was in een als bodyshape vermomde stepshel beland. Na een half uur van doen alsof, moesten we een oefening doen die ogenschijnlijk te makkelijk leek maar waarbij mijn benen verlamd leken. Mijn armen zwaaiden woest in het rond, ter afleiding. Mijn onderlijf deed iets volkomen afwijkend. Ik had er geen controle meer over. Juf Tatjana kreeg mij eindelijk in de gaten en kwam voor mij staan. Zenuwachtig probeerde ik haar na te doen. FAIL. Ik giechelde. Tatjana liet mij na vijf minuten maar voor wat ik was en onderbrak de les zodat we allemaal een slok water konden nemen. Ik pakte mijn flesje gatorade. De dop ging niet los, hoe hard ik ook draaide. Godver, vloekte ik binnensmonds. Met nog roder hoofd bleef ik draaien maar het plastic gaf geen sjoege. Ik eindigde de les als een tomaat rode randdebiel met ENORME dorst.

Mijn gelaat bleef deze heldere kleur behouden, ook toen ik inmiddels twintig minuten later in een kinderwinkel stond op de Middenweg. Even kijken voor Kiki. Achter mij hoorde ik een hese stem zeggen: kijk schatje, laarzen met veters! Femke Halsema stond voor de toonbank met haar perfecte krullenkop, klein en tenger. Had zij niet een tweeling eruit geperst, vroeg ik mij af en waar heeft zij haar babykilo’s achtergelaten? Maar ik kon niets aan haar vragen, niet terwijl ik eruit zag als een zenuwachtige stalker. Eigenlijk wilde ik ook iets neuriën over het Duyvendak drama maar ik koos voor de aftocht. Ik zou haar vast nog wel een keer tegenkomen, als buurtbewoners die we kennelijk zijn.