Afgelopen weekend.

Wat een jurk is voor de transsexueel voor de operatie, dat is een weekendje Venetië voor de transfinancieel: je voelt je even op je plek maar je wordt des te harder geconfronteerd met je gebrek.

Met miljoenen op zak neem je geen vlucht om 06:45 en geen openbaarvervoerbus vanuit een afgelegen vliegveldje. Ik stel me zo voor dat er aangenamer tijden zijn om te vliegen, dat er directe luxe speedboten vanaf het vliegveld zijn naar het hotel. Natuurlijk is dat allemaal geen noodzaak maar zodra ik die miljoenen te spenderen heb zal ik dit geklungel met cheap ass gedoe niet missen.

Maar ook zonder miljoenen is Venetië fantastisch. De straatjes, de grachtjes, de donkere steegjes en dan ineens de pleintjes. De prachtige gevels, de was aan de lijnen, de bruggetjes, het kost allemaal helemaal niks. De hele ochtend slenteren van straatje naar museum, van brug naar rococoscuola, van Peggy Guggenheim naar restaurannetje, van glaasje wijn naar siësta. Genietend van al het moois, van al het lekkers, van elkaar.

Alleen de winkelstraat, die deed echt pijn. Een schilderij van Botero zou erg leuk staan in onze woonkamer, boven de eettafel. Dat overhemd met revolvermotief is elk van de 400 euro’s waard, maar niet mijn 400 euro’s; er was nog wel meer te halen in die winkel. Dat handgeschilderde doodshoofdcolbertje was een leuk cadeau geweest voor de jarige vriend. We zijn zo af en toe met onze neus op de feiten gedrukt. Maar ook in de kussens in het bed in ons hotel. Hoe Venetië er ’s middags uitziet? Ik zou het niet weten, tijdens de siësta heb ik mijn ogen gesloten.

Maar een weekendje was ook wel genoeg. Ik luister nu naar het geluid van mijn dochter die ligt te huilen in haar bedje, waarschijnlijk op zoek naar haar speen. Het schatje.