Jarige Jop

Van een kleine larf naar een eenjarig meisje met asblonde krullen: dat soort zaken dienen gevierd te worden. Het is onvermijdelijk met oppasoma’s en opa die niets lievers doen dan samen taart eten, een kaarsje uitblazen en cadeaus geven! Het uitpakken heeft Kiki onder de knie. Ze rukt wat aan het papier, stopt een stuk plakband in de mond en voila: het cadeau openbaart zich.

Sinds een dag of drie vertoont ze ook andere kunsten. Misschien heeft ze dit opgepikt tijdens een aflevering van het A-team waarin B.A. willekeurige commando’s aan het schreeuwen is. Het gaat als volgt. Kiki loopt achter haar karretje de kamer door. Ze komt tot stilstand doordat ze met het karretje ergens tegenaan botst. In een ijverige bui duwt ze het zelf terug, zodat ze weer van voren af aan kan beginnen met lopen. In een B.A. bui wijst ze en roept ze heel hard AAAAAAAAAAAAAH. AAAAAAAAAAAAAAAAAAAAH. Als je dan eraan komt rennen om een einde te maken aan het lawaai, denkt ze tevreden: YOU FOOL. En wandelt ze rustig verder achter haar karretje. Nu het moederschap net zoiets is als een hogere state of consciousness, denk ik verheven boven de geluidsmuur die op je afkomt: alles sahl reg komme. Dit is vast een fase. Of een sprongetje. Of ze heeft last van doorkomende tanden, krampjes, koude tenen of er zit echt een Sergeante Bosco Albert Baracus in Kiki die niet kan wachten tot ze haar eerste slachtoffer over een tafel mag gooien. Waarna ze wegrijdt in haar GCM bestelbus, de zon tegemoet.