Kiki is vandaag een soort van modelkind geweest. Mijn modelkind, wel te verstaan. Ik begrijp dat iedereen daar weer heel andere ideeën bij heeft. Niet elke ouder is blij met een meisje wat de neiging heeft om zoveel mogelijk stukjes brood met pindakaas in de binnenkant van haar wang te stoppen. De plakkerige brei wordt eventjes getoond op de tong en verdwijnt dan weer in de mond.
Haar tafelmanieren kunnen mij nu nog niet zoveel schelen. Eten moet vooral prettig zijn om te doen, denk ik. Ik weet nog goed hoe mijn vader met gekleurde hagelslag en vlokken mooie schilderijtjes wist te maken van mijn tussen-de-middag boterhammen. Feest!
Kiki gaat na de lunch te hebben verorberd, rustig op de bank zitten met haar nieuwe Nijntje telefoon. Ik heb het plastic apparaat geaccepteerd met de nodige zelfbeheersing. Er komen schelle telefoongeluiden uit, veel gegiechel, muziek, belletjes, toeters en de uitlokkende zinnen om maar vooral door te gaan met het drukken op de toetsen. Kiki is er helemaal dol op. Ze pakt het boekje ‘mijn eerste woordjes’ en leest voor in een geheimzinnige taal, terwijl ze zo nu en dan op een toets drukt. Twee! Hallo, wie is daar? Hihi, het is tante Miep! Toeter.
Terwijl ik de overgebleven broodkorsten opruim, springt mijn hart heen en weer. Ik geniet. Van mijn modelkind.
Ik wilde ook iets gaan schrijven over dat plasticen speelgoed dat lawaai maakt. En dat ging dan niet over accepteren maar over vlagen van woede. Maar toen schreef ik toch weer iets over nerd zaken. Ik zal binnenkort eens proberen dat stukkie te schrijven over herriespeelgoed. Wellicht toch vermakelijk.
Dat zou ik zeker doen, liefje. Dan zal ik eens wat schrijven over hoe ik binnenkort de gordijnrails gepassioneerd van het plafond ga rukken.
Last van lawaaispeelgoed? Gewoon Motorhead iets harder zetten.