Omdat iedereen zo aan mijn kop zeurt dat ie ze wil zien, alstublieft, de vakantiefoto’s.
En nu wel hardop ‘Oooh‘ en ‘Aaah‘ roepen, anders heeft het naar mijn idee weinig zin.
Tsja. Wat doe je de hele dag op een tropisch eilandje? Je ligt wat in je hangmatje, je kijkt af en toe even naar links, dan weer eens naar rechts en meestal gewoon wat naar de zee. Of je steekt er lekker nog eentje op.
En ’s avonds is er meestal wel een film ofzo.
In Phnom Penh lees je briefjes, kijk je uit je raam en ga je natuurlijk hier naar toe.
Neen, dat is geen kantoor. Dat is het topje van de ijsberg. In dat gebouw liggen meer dan 8000 schedels van mannen vrouwen en kinderen die na martelingen doodgeknuppeld zijn tussen 1975 en 1978. Ze lagen eerst in deze kuilen. Het blijft een idiote hoeveelheid. Ook al weet je dat er in die drie jaren waarschijnlijk zo’n 2 miljoen Cambodjanen van allerlei soorten ellende om het leven gekomen zijn. Twee miljoen. Dat was toen een derde van de bevolking.
Tsja. Het zijn er niet zo veel. Die foto’s dan dus, he? We hadden over het algemeen wel wat beters te doen. Zoals van het uitzicht genieten in de 24-Inn in Bangkok.
*Oh’t en ah’t zich schor*
Ik ben zjalours.