De laatste jaren zijn er wat ernstige misverstanden het dagelijks leven binnen geslopen. Vreselijke zaken zijn ineens volledig geaccepteerd. Erger nog: men heeft niet eens door dat men iets gruwelijk fout doet.
Het wordt dus tijd dat hier iets tegen gedaan wordt.
Je komt het steeds vaker tegen. Zelfs in café ’s waar men de edele kunst van het koffiezetten tot in de puntjes beheerst. Waar mensen, de kenners, komen om te genieten van een goede espresso. (Niet langer dan 25 seconden, niet korter dan 18, de juiste druk en temperatuur, in een warm kopje. Eventueel een klein toefje geklopte melk er op, piepklein scheutje koude melk er in. Hmmmm, macchiato!) Dit soort café’s worden meer en meer bezocht door barbaren. Mensen die hebben gehóórd dat de koffie goed is maar die het verschil tussen filterkoffie, of nog erger, senseo en espresso niet proeven.
Op zich is dat niet heel erg. Zelfs een barbaar heeft recht op perfectie. En zolang het personeel de kunst niet verleert kunnen de kenners er ook nog genieten.
Maar zelfs in dit soort paradijsjes hoor je het vaker. Over het algemeen zijn het tè dunne vrouwen die het vragen. Of tevergeefs hippe mannen. Ongegeneerd. Hard op. Hebben deze mensen iets gemíst in hun opvoeding? Zijn ze wel opgevoed?
Ik leg het nog één keer uit. Dames en heren. Als je geen suiker in je koffie blieft, goed zo. Als je het wel wenst, het is je vergeven. Het mag. Maar je mag niet, nooit, nímmer, om zoiets smerigs, lafs en minderwaardigs als een zoetje vragen!
Ah, mooi. Je hebt mijn tampon gevonden.
die zoetjesmensen roken vast ook na het avondmaal een barclay, voor de ‘gezelligheid’.
U heeft ze ook wel eens gezien, hexx. Dat is duidelijk.
Nu we het toch over sigaretten na het avondmaal hebben: binnenkort weer eens beestachtig dineren? Ik heb inmiddels wel weer honger.
In cafees hoor je geen koffie te drinken. In cafees drink je bier.
Dat is prima, Cpt. Iglo. Zolang je er maar geen zoetje bij vraagt.
Ik drenk mijn suikerklontjes altijd graag in een plasje Natrena. Ben ik nu?