Tijdens mijn werk als verslavingsonderzoeker ben ik veel pluimage tegengekomen. Het zijn de mensen die leven aan de rafelige kant van de samenleving, mensen zonder realistische hoop op een andere toekomst. Achter elke verslaafde schuilt een wereld van ellende. Toegedekt met de verdoving van heroïne, methadon en cocaïne rommelen ze wat aan in de marge.
De meeste junkies zijn gewoon moe. Uitgeput van leven op straat, van de zeurende zenuwen in hun lichaam. Soms komen er verhalen uit die je liever niet hoort. Over verkrachtingen. Het nooit meer zien van je eigen kinderen. En soms hoor je helemaal niets. Er is alleen de geaccepteerde blik in hun ogen, leer er maar mee leven want beter ga je het niet krijgen.
Jacques was zo iemand. Lange baard, grote bril, gekleed als een eind veertig heroïne hippie in berusting. Hij was een van de eerste bewoners van de nieuwe woonvoorzieningen voor dakloze harddruggebruikers in Utrecht. Een woning waar vijftien verslaafden samenwonen met begeleiding. Waar men kan eten, slapen, douchen en drugs mag gebruiken. Na een interview met hem op een zomerse dag vorig jaar drukten we de handen. Ik pakte mijn fiets. Hij keek wat aarzelend. Heb je een lift nodig, vroeg ik. Nou, als dat zou kunnen. Maar dan fiets ik, hoor. Bij hem achterop, met stabiele vaart richting de binnenstad babbelden we wat over het weer en over schoenen. Jacques had namelijk een hekel aan dichte schoenen. Sandalen waren veel beter, makkelijker en comfortabeler. Bij een stoplicht wiebelde hij met zijn grote teen. Een grote zwarte teen. Mooi hè? We lachten samen.
Jacques is vorige week overleden. Berusting voor altijd.
Prachtig eerbetoon aan Jaqcues. Heel mooi.
all the good ones are taken :-(
Mooie begfafenis was het vandaag. De Hoekmaten waren ijzersterk. Wierpen hun eigen roos op de kist in plaats één van de klaar staande rode gladiolen. Blij dat ik ook een roos bij me had; er is geen toeval! En natuurlijk ook namens jou..
Wat goed, zeg. Heeft er nog iemand wat gezegd? Was Rinco erg van slag..?
’t Leger, maar goddank (of juist niet denk ik) niet tè. Wist je dat Jacques een dochter had? Rinco was heel erg van slag. Ik kijk naar hem uit op het uitlaatveldje van het Griftpark om hem meer te vertellen over hoe het kwam (op, hart wilde niet meer) en het zint me niks dat ik ‘m steeds niet tref. Yeah right; ik zal hem bellen, goed idee.
Ks!
het verlies van alweer een mens die zoveel ervaring als hij had in het uitstellen van de laatste afdaling stemt mij weer verdrietig zelf heb ik het niet verder gebracht dan leven zonder de dood maar meerdere keren zag ik hem in de ogen vaak denk ik dat deze mens het voor mij gedragen heeft en voel mij laf dat ik mijn schouders er onderuitgetrokken heb nu heb ik het goed beter dan de gemiddelde in mijn blikveld passerende passant heb, kweet niet eens wie er heengegaan is maar voel mij steeds meer alleen staan als deserteur haast ontwrongen uit de wereld van verval zinloosheid en het gevoel van machteloos de tijd ervaren stilstaand bij elk moment maar geen seconde vooruitgaan 8x opname en durruit
Héél hartelijke groeten van Rinco. Hij moest éven peinzen, maar een paar kleurrijke bijvoeglijke naamwoorden vormden een ware wake-up call. Wijd open ogen..oh jaah, die! Nouwuh, vertel maar dat het heel goed met me gaat. Met Loesje ook trouwens. Niks asielslachtofferachtig gedrag. Speelt als een macho. ‘Graauuww, die bal is van mij en Rinco ook’. Baas grijnst onbekommerd alle bruine tandjes bloot.
Netje