De schat

Haar rode jurkje spande om haar borsten en middel. Het straalde kerst uit. Ze hoopte dat het haar baas in de gewenste stemming kon brengen voor de broodnodige opslag. Een toefje rouge op de jukbeenderen, het kneden van een paar onwillige krullen en ze beende richting de kantine.
De kerstborrel was hooguit een halfuur vers en begon al helse vormen aan te nemen. De klapdeuren door. Vizier gericht op de baas. Geleund tegen de kassa – hoe geruststellend – stond hij aan de overkant van de zaal, geanimeerd pratend met een van de Roemeense schoonmaaksters. Ze schaterde het uit terwijl hij zichtbaar genietend van zijn succes, een slok nam van een halflauw glaasje port. Ze haalde diep adem, borsten vooruit en de moed erin. Halverwege de zaal werd ze tegengehouden door twee zweterige handen om haar middel.

‘Ho, ho, waar denk jij naar toe te gaan zonder mij eens lekker op mijn bek te pakken?’
Bewaker Hans stonk naar een mix van kippenbouten, gerijpte kaas en goedkope aftershave.
‘Hans, prettige feestdagen enzo, probeer je kerstbonus niet in een keer te vergokken in amusementscentrum de Wipkip.’
Teleurgesteld liet Hans haar gaan. Ze liep verder en liet een dwaalspoor van vluchtige citroen, madeliefjes en nachtschade achter. Ze was er bijna.
‘Zo, ben je deze keer maar weer eens verkleed als de kersthoer?’ Voor haar dook Janice op, de afdelingssecretaresse. Een vrouw die van aanpakken wist. Janice legde gewicht in de schaal. Ze bekeek het rode jurkje met de blik van een jaloerse neushoorn. Snoevend trok ze van leer, haar schelle stem ronkend van de bubbeltjes wijn.
‘Ik krijg nog vijf werkoverzichten van je, je opgegeven reistijden van het laatste kwartaal kloppen van geen meter en denk nou maar niet dat je hier mee weggaat komen omdat je neus in de wind steekt, sufkut.’
Het was duidelijk, overduidelijk. Janice mocht haar niet zo.
‘Luister, jij loslopende tbs’r, ik heb nu echt geen tijd om die rotkop van je romp te schroeven. Ik heb dus haast. Laat mij er langs.’ Enigszins overbluft deed ze een stap opzij.

Met een elegant tikje op de linkerschouder van de bereikte baas maakte ze haar zelf kenbaar. Hij rukte zich los van zijn Roemeense en keek aangenaam verrast.
‘Mijn beste medewerkster van het jaar 2005! Heb ik je al uitgebreid gefeliciteerd?’ Hij stond klaar om daad bij woord te voegen toen ze haar meest stralende lach gaf en hem speels wegduwde.
‘Kom nou, dat heb je al gedaan met de uitreiking van ‘mijn beste medewerksters van het jaar 2005’ beker, weet je dat niet meer? Maar luister, ik heb een vraag.’ Ze trok haar jurkje wat naar beneden.
‘Ik heb mijn nut voor dit bedrijf behoorlijk bewezen en daarom denk ik dat een salarisverhoging wel op zijn plaats is, niet?’ Zijn ogen dwaalde af van haar mond naar haar borsten. Een druppeltje vocht ontstond in zijn rechter mondhoekje.
De Roemeense schoonmaakster achter hem was duidelijk niet blij met deze gang van zaken, waarschijnlijk was ze bezig met dezelfde tactiek om aan een verhoging te komen. Na het gooien van een paar duivelse handgebaren en keeldoorsnij bewegingen sjokte ze weg, terug naar de kersthel. Gebrul steeg op uit de menigte toen Jan van de kopieerapparaten een imitatie weggaf van Jan Wouters.

‘Ik dacht zo aan het driedubbele van wat ik nu krijg’ De baas keek haar nu weer in de ogen aan, gealarmeerd door het woord driedubbele. ‘Maar waarom, waarom? Heb je dat nodig? Voor wat? Je koopt al zeker drie keer per maand nieuwe schoenen, ik zie je nooit in dezelfde kleren drie keer…? Waarom?’ jammerde hij.

Ze keek de baas aan, met kleine sterretjes in haar ogen. Ze zoog een verse teug adem in, haar borsten zwollen ietwat op en blies langzaam uit in zijn gezicht. Een wenkbrauwhaar krulde omhoog.
‘Ik heb een bruidsschat nodig. Zo schijnt dat in Griekenland te werken.’ De mond van de baas viel half open. ‘Ok’, kwam eruit. Tevreden liep ze weg, een dwaalspoor van verse lelies, pepermuntthee en boterbloemen achter haar latend.