Ongeduld

Wat ben ik toch een ongeduldig mannetje. Als ik me iets leuks bedenk kan ik niet wachten om het uit te voeren. Zo bedacht ik mij een week geleden, op mijn verjaardag, onder de douche iets prachtigs, romantisch. Ik bedacht ook de plek waar ik het zou doen, ongeveer het tijdstip ook. Ergens in België of Frankrijk in de loop van de volgende week.

Een goede vriend die toevallig vorige week ook jarig was gaf een feestje in een leuke mini-tapasbar om de hoek. Heerlijk met Kittekat aan de bar wat hapjes en wijntjes genuttigd. Hele prettige gesprekken gevoerd, weer eens, zoals wel vaker, tegen elkaar gezegd wat blij we met elkaar zijn, mooie, spannende plannen voor het komende jaar besproken. Het afgelopen jaar doorgenomen, geroddeld over de mensen op het feestje, je kent het wel, feestje aan het eind van het jaar.

De hele tijd speelde het prachtige romantische idee van die ochtend door mijn hoofd.

Op weg van de tapasbar naar de mezedesbar, terwijl ik vertelde over iemand die op het feestje was, hield ik het niet meer. Ik kon niet meer wachten. Dít was gewoon het moment.
Midden in een zin, die ik afkapte door iets als “Maar daat gaat het natuurlijk helemaal niet om” te zeggen, zakte ik op een knie en vroeg, terwijl ik teder, misschien een beetje zenuwachtig, Kittekat haar hand kuste, of ze met me wil trouwen.

Het antwoord was, zonder enige aarzeling een liefdevol ‘ja’. Zo’n mooi woordje heb ik nog nooit gehoord.

Laat die bruidsschat maar zitten schatje.