Soapperikelen: de ballen

Bij gebrek aan As The World Turns is er voldoende te beleven op het groene gras. Daar waar de mannen rondhuppelen in neon pakjes, de mannen in zwarte pakken langs de kant somber of ingetogen gestemd zijn en de man met het fluitje soms alles bepalend is.
Veel van die mannen wisten het voetbal tot een ongekend hoog soapgehalte te tillen. De met goud behangen Bogarde straalde ijzigheid uit, Figo ging elke wedstrijd met veel gevoel voor drama naar de grond om met zijn bruine smekende ogen duidelijk te maken dat hem Groot Onrecht werd aangedaan. Mark van Bommel introduceerde rattigheid en de Italianen ijdelheid. Ik hou van ze. Ik wil ze volgen. Elke zondag.

De status van een VoetbalVrouw wordt niet bepaald door de zonnebank en rondborstigheid. De gemetselde glimlach mag je vergeten. De echte VV blinkt uit in timemanagement en mopperen. De afwas is namelijk precies te doen tijdens het kwartier van rust. Op de achtergrond kan je nog meeluisteren naar het gebabbel en gesnuif van – ‘Zo, ben je weer verkouden? Nee, ik heb net met mijn neus in de coke gehangen – Kieft, commentator en pasjeshouder van de sauna. Als de mannen weer fris het veld opstormen zit de VV gewapend met een glas wijn en een nicotinekauwgommetje, weer voor de buis. Om van der Poel uit te kafferen. En bedenkt ze hoe ze toch Edwin van der Sar kan strikken voor haar zus. Als er iemand een echte man verdient dan is zij het. Verdomme. En ze spuugt eens lekker op de houten vloer.