Een paar maanden geleden heb ik in de trein een briefje achtergelaten. Mijn forenzengedrag leent zich voor mijmeringen. Ik begin het voorbijgaande landschap te herkennen, er zit een ritme in. Tussen Leiden en Den Haag is het groen en sappig, met verdwaalde schapen en paarden voor de stal van een boerderij.
Moe van het werken herinner ik mij wat boven wil komen drijven. Een droom van twee duiven met zwarte vachtjes. Zo zacht.
Ralph reist met mij mee. Ik hoor hem lachen en mis het geluid. Ik wilde iets tastbaars voor hem achterlaten. Ik schreef woorden over gelukkig zijn, wat ben je aan het doen, heb je het fijn. Dag!
Het gaat niet over, het gaat nooit meer over. Het blijft. Het verlangen om hem weer te zien en te ruiken, is soms zo hevig dat ik er van duizel. Het geeft niet, het geeft niet. Ik troost mijzelf en schrijf een briefje.
Wat een prachtig stukje weer…
Michel Gondry heeft dat ritmische landschap trouwens heel mooi gerealiseerd in de clip van Chemical Brothers – Star Guitar (u vindt deze clip onder mijn link)
Ja…mooi clipje en fijn nummer! Dank je wel, dxtr.
is de koffie alweer terug op de trein?
neejoh, ben je mal. ns doet niet meer aan service, wel aan erg gore toiletten.