Gisteravond stormde ik naar boven, de trap op, richting bed. Slapen, slapen! dacht ik wild. In het proces van klimmen stootte ik loeihard mijn knie. Bebloed en kniezend viel ik in de armen van Hank. Gelukkig wordt het morgen lekker weer, dat heeft de weerman ons plechtig beloofd. Kan ik eindelijk beginnen met het dragen van zomerse schoenen. Onder de hoogslaper stonden ze al netjes opgesteld.
De ochtendstond viel maar weer eens vies tegen. Een douche wekte in mij een slechts fictief wakker zijn op. Hank maakte robotachtige gebaren om aan te geven dat ook hij nog niet echt bij bewustzijn was en liep naar de keuken om koffie te zetten.
De schoen staarden mij aan, ik staarde terug.
De afgelopen twee weken heb ik ze manisch gekocht. Waarom ook alweer, vroeg ik mij af. De witte flatjes waren versierd met groene en rode vrolijke dingetjes. Schattig met een vleugje oosterse romantiek. Ik stak er voorzichtig een teen in. Nee, nee. Niet doen, zei de teen. Het volgende paar was sexy, rode suède hooggehakte opengewerkte zomervreugde. Je t’aime, moi non plus kweelde een orgelmuziekje op de achtergrond. Ja, maar dat gaat toch niet samen met je roze insane clown t-shirt? Ik haat clowns, moeten jullie weten. Dood aan een paal met ze. Daarnaast wiebelde bruine leren slingbacks. Mooi gevormde hak, maar had ik zin in open wonden, op de eerste zomerse dag van het jaar? In de weer gaan met pleisters? Resoluut rukte ik mijn vertrouwde cowboylaarzen uit de kast. Gegoten om mijn voeten, lopend als zachte pantoffeltjes. Dan maar zweetvoeten de rest van deze zomer.
de terreur van de naderende zomer…
Ik geloof dat die blingbling hype nu ook wel zijn hoogtepunt beleefd. Je struikelt op straat over meisjes met gouden en zilveren schoenen, over de schouder dito glimmende tassen. Niets voor niets zijn de zonnebrillen dit jaar formaat skibril.