Het leven ontvouwt zich weer als een soap. De verpleegster van de IC afdeling kirt. Ze betuttelt mijn mama en mij als tienjarige meisjes. Ze vertelt met grote blauwe ogen wijdopen gesperd dat hij aan de slangetjes vastzit voor vochttoediening, slaapmedicatie, voor het controleren van de vitale functies, zijn bloeddruk is nog steeds aan de lage kant maar zijn temperatuur is inmiddels gezakt van 42 graden naar een normaal niveau.
Bloedtesten moeten uit gaan maken of hij een overdosis heeft genomen of dat dit het gevolg is van het slikken van decennia aan psychomedicatie. Zijn rechterkant reageert slecht op neurologische testen. Hij gaat een hersenscan krijgen. Wat erg toch, is hij al lang er zo psychisch aan toe? Hebben jullie dit al vaker meegemaakt? Och wat vreselijk toch. Ze knikt en knikt. Ik negeer, negeer. Onderdruk de neiging om tegen haar witte klompen te schoppen. Ik kijk naar mijn lieve grote broer. Hij is vanochtend gevonden in bed, verward, braaksel, de deur op slot. Ik hou zijn hand vast. Mama zit als een klein vogeltje aan de andere kant en streelt zijn andere hand.
Hij is taai, mama.
Op het perron loopt een oranje kioskvrouw rond. Ze schreeuwt koffie, thee, koffie! Heel hard. De treindeuren gaan open, ze loopt op ons af en roept nu heel hard: neem nou die koek, wie wil de koek, die is gratis! Ik negeer, negeer.
Ik wil heel graag een goed einde. Voor mijn broer.
Mooi.
Hij is lief, maar het is moeilijk voor hem.
Ik hoop met je mee…
In ieder geval heeft hij geen drugs in zijn lijf, blijkens de bloed/urineuitslag. Misschien wel teveel pilletjes. En er is sprake van een ontsteking in zijn lijf (hence de koorts), maar waar…ze hebben geen idee. Hersenscan leverde niets op, er is hersenvocht op de kweek gezet om hersenvliesontsteking uit te kunnen sluiten.
Hij zit nu aan hoge dosering antibiotica en ze houden hem nog in slaap omdat er risico is op het ontwaken in psychotische toestand.
Toestand: stabiel.
Erg fijn dat je er gisteravond was, THOR. De soapwereld werd eventjes weer genormaliseerd:)
geen woorden, alleen meelezen en meeleven
Dankjewel, mooie Amazone.
Een update. Een meer medisch geschoold persoon belde mij vanmiddag met informatie. Broer is cocaine en opiaten vrij, maar…er zat wel amfetamine in zijn bloed. Ik had het ook kunnen weten, zijn favoriete drug. Kutspeed. En zijn bezoek van de avond tevoren, was iemand met psychiatrische achtergrond en ook een verleden van drugsgebruik.
Zijn bloeddruk is nog iets te laag. Goed nieuws is dat hij geen hersenvliesontsteking heeft, er was niets afwijkend te zien op de hersenscan. Ze vermoeden dat zijn longen zijn gaan ontsteken door braaksel. De doorligplekken zijn nog wat verslechterd, de mevrouw had het over ‘spierafbraak’. Ze houden hem waarschijnlijk nog twee dagen in slaap.
Morgen er weer naar toe, hand vast houden.
Alles sal reg kom :)
Onthou goed, mocht je de debiliserende verpleegster weer tegenkomen, iedereen zal achteraf begrijpen dat je een beetje in de war was en dat je het niet zo bedoelde…
Jullie hebben een huiselijk huis, het was erg gezellig :)
Op de late weg terug nog in een politiefuik gereden, alcoholcontrole. Mooi dat ik perfect in de gaten had wanneer ik moest stoppen met het bier. Het bleke jongetje met de sproeten en de iets te grote politiepet zei na mijn blazen misnoegd “Ik ben er niet blij mee, maar u zit precies binnen de norm. U mag doorrijden”. Ouderdom en veelvuldig experimenteren werpen hier zoete vruchten af ^^
Laten we binnenkort weer een goeie whisky scoren! Zou dat raar staan, als ik om een Longrow uit 1970 vraag aan mijn aanstaande schoonmama als huwelijkscadeau? Ohnee, die heb ik al, ghehe.
*voelt zich al weer iets beter*
Ik ben trots op je alcoholskills. Goed gedaan.
hoi , ken je eigenlijk dus alleen maar virtueel , erg wijs dat je het van je af schrijft.
heb vertrouwen in de kracht van een mens
De kracht, taaiheid, was er. Medicijnen slaan aan, slaapmedicatie was zelfs al afgebouwd! Ik gaf hem een zoentje op zijn hoofd, ik zei hoi lieverd, dit is niet de hemel maar ik wil wel een engeltje zijn. Hij huilde met zijn ogen nog dicht. Het echte wakker worden ging moeizaam, slecht. Heftige reflexen, zijn armen waren vastgebonden aan het bed. Eind van de middag werd de intubatie er zelfs uitgehaald, veel gerochel nog in de longen. Armen mochten los en hij probeerde direct het infuus uit zijn hand te trekken. Erg onrustig, onmacht, verwarring. Toen trok ik het niet meer. Weg hier, de geur van alle medicijnen, van die hele IC afdeling zat in mijn neus, ik werd er misselijk van.
Deze keer trouwens wel een superverpleegster. To the point, helder en met humor. Ze legde uit aan mama dat het infuus in zijn rechterarm rechtstreeks in zijn slagader zat. Dat zat erg stevig vastgemaakt, ‘ander krijgen we zo’n bloedbad’.
In het bed naast hem lag een oudere dove meneer. Hij kreeg zijn gehoorapparaat in wat kennelijk stuk was. JE KRIJGT DE GROETEN VAN ASTRID. wat? ASTRID, WEET JE WEL, JE KRIJGT DE GROETEN VAN HAAR. etc.
*leest en begrijpt* Heftige situatie. Hoe is die rechterhersenhelft nu?