Gisteren trok Tex, na gedane arbeid, terwijl wij bij hem op het terras in de tuin zaten te nippen van een glas wijn, een broek aan en kwam naast ons zitten. Er zaten spletterstrontvlekken rond zijn kruis. Hij heeft vervolgens maar een andere broek aangetrokken.
We hebben nog wat bier gedronken maar dat viel niet zo goed, eigenlijk. De hele nacht heb ik liggen ruften als een hond, rollend over mijn opgezwollen buik.
Waarom schrijf ik dit in Zeus’ naam allemaal op?
Ik wil gewoon iets schrijven maar ik voel me zo klote dat zelfs dat vuile nazizwijn van een Verdonk me gestolen kan worden of wat mij betreft stante pede verdrinkt in een gierput. Het leven is gewoon even een flinke schijtzooi.
Een hele mooie schijtzooi, dat dan weer wel.