Lang leve haldol. Voor deze keer durf ik dat best op te schrijven. Troffen Hank en ik zondag nog een erg delirische broer aan, vandaag begroette hij mama met het verzoek dat zijn telefoonrekening wel betaald moest worden. Hij is van de IC – met tussenstop MC – naar de gesloten psychiatrische afdeling van het ziekenhuis.
Het kritieke lijkt er vanaf te zijn, blijft over een moeizame strijd in hemzelf, hoe verder, waarom ook alweer en laat ik die speed nu maar eens waar het hoort te zijn: onverkocht in de broekzak van een dealer. Ik vermoed dat God hem wel weer een handje wil helpen. Ik heb helemaal niets met zo’n flapdrol in een wit gewaad op een wolk, maar mijn broer ziet ‘m wel zitten.
Ik denk dat, naast de Haldol, zijn liefhebbende zusje er zeker aan heeft bijgedragen dat hij is hersteld.
En als je broer in God gelooft en hem dat van de drugs afhoudt, dan kan ik dat alleen maar toejuichen. Ik hoop het van harte.
boeh, wellicht nog een lange weg voor hem te gaan, maar wellicht is dit een keerpunt. en misschien helpt baardmans wel om het keerpunt niet te laten verstoffen…
Lief. Ik hoop met alles mee.
Yay! Broer is misschien een rare, maar zeker een taaie :)
De wederopstanding met eigen ogen gezien, ongelooflijk. Helemaal blij om ons te zien, direct naar de uitgang lopend – ze zijn te vertrouwen, hoor, al roepend tegen een verpleegster – om buiten een sigaretje te roken. Hij ouwehoerde er op los met een krakkemikkige stem. Toch een paar serieuze vragen er door heen gegooid. Het was een geplande poging, een paar weken zijn dosis zeprexa verminderen om te sparen voor de eindknal. Die dus weer niet kwam. De speed was in de trant van, och, ik ga toch sterven het maakt niet meer uit. Ik heb hem de slechtste zelfmoordenaar ooit genoemd. Dat ik het niet meer wil hebben.
Hij vertelde over zijn hallucinaties op de IC. Twee mensapen stonden voor zijn bed waaraan hij om hulp vroeg om hem los te maken zodat hij zijn rekeningen kon betalen, maar ze draaiden zich om.
Na een half uur zei hij uit zichzelf dat hij terugmoest. Mooi dat we met hem meegelopen zijn helemaal tot achter de gesloten deuren van de afdeling. Het vertrouwen moet zich nog wel wat herstellen…
tja poeh , ik heb nogal een andere approach , maar goed zijn keuze , god is ook maar een kapstok om je problemen aan te hangen , en een wandelstok mits je steun nodig hebt , maar zeer zeker geen stok achter de deur.
excuses voor mijn bemoeizuchtigheid , sterkte gewenst.
God, satan, het ligt allemaal dicht bij elkaar in zijn hoofd. Maar hij gaat er wel erg flexibel mee om. Zo nu en dan komt hij met een preek over Israel. Als het hem steun kan bieden, dan is dat mooi. Maar ik denk ook niet dat het hem echt kan tegenhouden.
(geen excuses maken, hoor, ik hou wel van bemoeizucht)
Goed om te horen, Kittekat, ik wens u allen veel wilskracht toe de komende jaren.