Kat & Kit naar Londen

Het snot wat ik uit mijn neus verwijderde in de badkamer van het Kensington Close hotel was zwart. Zo zwart dat ik het niet durfde op te eten. En dat zegt wat over mij! Nadat ik donderdagavond ontvoerd werd naar Eindhoven om daar met gillende vriendinnen gehuld in oranje boa’s en toeters naar Nederland – Mexico te gaan, begaven Kat & Kit nogal brakjes de volgende ochtend de reis naar Londen.

Op zoek naar een jurk om in te trouwen. Dat moest wel lukken in het shopwalhalla. Zelfs in erg vage staat is dat mogelijk. Het is het ultieme geheim der shoppers. Het vereist wilskracht. Het negeren van de blaren omdat je natuurlijk niet op gezondheidsstappers gezien wilt worden. Hoewel Kit daar een andere theorie over heeft.

Wat blijkt namelijk: alle Londense vrouwen lopen of op afgetrapte ballerina flatjes, of op Birkenstock sandalen. In ieder geval de vrouwen in Nottinghil en Kensington. De vrouwen in Camden Town zien er gewoon erg raar uit. Wil je een beetje opvallen dan moet je toch minimaal een hanenkam hebben. Kit liet haar mooie oog vallen op een sandaal. Een zilveren, dat wel. Voor haar geen blaren meer.

Oxford street was verschrikkellijk en tegelijkertijd hemels. Zoveel ENORM grote winkels om in te verdwalen. Selfridges bijvoorbeeld. Vijf Bijenkorfen groot en alleen maar ontwerpers van naam en faam. Ik viel op twee gouden glitterende hakken. Toch weer dat blingbling. Maar alleen al dat rondje lopen was te erg, laat staan dat ik daar een gehele bruiloft op kan meemaken. Verkrampte lach enzo.

In een FCUK winkel zag ik het jurkje hangen. Ze lachte naar mij, toe maar. Trek mij maar aan. Ik ben simpel en elegant, lichtelijk doorzichtig en ik val om je lijf als een zomerse dag. Ik danste het pashokje uit en Kit lachte terug. Een verkoper knikte goedkeurend, you pretty girl.

Nu die schoenen nog.