Laatste dag van de week. Afspraken worden verzet, de kantoormensen rennen heen en weer en terwijl we twaalf miljoen euro aan subsidiegeld narekenen, bekruipt mij een gevoel van bevreemding. Wat ben ik hier nou aan het doen. Hoorde ik niet gewoon weer in het zwembad te dobberen, na te genieten van zoiets moois wat ik twee keer heb mogen meemaken?
Ik probeer een notitie af te schrijven, er komt een dramavrouw aan de telefoon die geld is misgelopen en hoe nu. Ik beloof erachter aan te gaan. Ondertussen valt een nieuw actiepunt op mijn bord, ja voor vandaag nog. Nee, niet maandag want dan gaan we op cursus. Je hebt toch geen bezwaar tegen een rollenspel? Effectief leren onderhandelen in de praktijk. Ik bel dramavrouw en handel het effectief af; ze klinkt weer wat rustiger. Mail ondertussen stukken door over alcoholbeleid. Tring, telefoon. Ik heb die afwijzingsbrief niet geschreven, hoor. Dat heb jij gedaan. Nou, nee. Jij hebt de officiële stukken, ik niet.
De koffieautomaat spuugt bruine drab in mijn beker. Op het aanrecht staat een stapel vuile afwas al een week vuiler te worden. De kantoormensen hebben haast. Ik voel me deze keer niet aangesproken om het schoon te maken. Naar buiten, een sigaret roken. Mijn laatste uit het pakje. Een man in synthetisch joggingpak loopt op mij af. Zijn ogen star, in zijn hand een tientje. Mag ik die sigaret van je kopen? Ik geef de sigaret aan hem, nee ik hoef geen geld. We wensen elkaar prettig weekend. Hij zwalkt lichtjes richting de koopgoot en ik keer terug naar de toestand die niet klopt.
Dat had ik met die bruine drab in mijn beker….er klopt iets niet.
Volgende week een vrijdagmiddag borrel in de drab, om het weer kloppend te maken.
Kittekat, mijn complimenten!
Dankjewel, hessa! Zullen we een bruinedrabbeleidsadviesbureautje beginnen? Genoeg ervaring, me dunkt:)