Een klein schaamtegevoel

Soms overkomt je dat. Weer vergeten moeder te bellen, terwijl ze dat zo waardeert. Of in een kroegje staan en drie keer moeten vragen hoe het hier heet zodat de taxi je dronken taas veilig naar huis kan brengen. Maar welk cafe heet dan ook Toffe.
De keer dat ik moederziel alleen in een vol Paradiso stond waar de Gouden Kabouterawards werden uitgereikt. Vriendin Miss B. lag ziek in bed en mijn toenmalig dj-vriendje nam de telefoon niet op. Ik kreeg sterk het gevoel dat ik gedumpt werd toen ik hem binnen zag komen, vergezeld met vrouwen en een BH op zijn hoofd die niet van mij was.

Miss B. werd naar het podium geroepen om haar kabouter in ontvangst te nemen en ik liep naar het podium. Vastbesloten om een speech te houden over hoe ziek ze was maar ontzettend dankbaar dat ze weer zo’n ding in haar kast kon stoppen wegens gebrek aan tuin en dan een sneer uitdelen aan die kleine rottige gnoom die daar bedolven onder nominaties zat te glunderen tussen zijn chikkies. Want ik zag er GOED uit. Oja. Al grumbelend en mompelend bereikte ik het podium en in een keer zakte mijn moed via mijn hart naar mijn panty. Ik stond als genageld op de grond. En het moment passeerde, ontvluchtte uit mijn handen.

Ik droop af. Met een klein schaamtegevoel.