Soms word je overvallen door het toeval van het moment. Zo zag ik na de dood van Ralph vaak een vlindertje voorbij warrelen door de lucht, als mijn gedachten bij hem waren. Ik heb het nooit zo op insecten gehad. Maar ik koester mijn toevallige vlinder als troostbrenger.
Met Ralph heb ik meer dan tien jaar gewoond in een door ons oranjerood geverfd oud huis met een houten vloer. Het samenwonen met Hank bracht ons in een soortgelijke setting. Een knaloranje muur, rode panelen en weer een vertrouwd krakende vloer. Het voelde als een thuiskomst.
Drie weken in Griekenland zat ik een ochtend op de veranda. Het was een zware nacht geweest. Ik ontvluchtte mijn spookdroom door op te stijgen aan een paarse ballon. Vol met het verleden voelde ik mij weer zwaar worden. Ik zag Ralph voor mij staan, hoorde zijn lach. De onwerkelijkheid van de dood hakte er weer in. Het verdriet vertrok vanuit mijn tenen naar mijn hart. Het golfde door mij heen, onbeheersbaar.
Op dat moment keek ik naar de grote groene tuin voor mij en zag een vogel naar de grond vliegen. De vogel was zwartwit gekleurd als een zebra zonder vleugels. Zijn kop getooid met een knalrode kuif. Ik schrok, ik staarde. Het beest liep een paar seconden rond en vloog weer weg, mijn verdriet meenemend. Het verwonderlijke toeval is dat mijn mama tijdens de crematie van Ralph, hem vergeleek met een paradijsvogel.
Weer een erg mooi verhaaltje
Toevallig was ik ‘Verdronken Vlinder’ van Boudewijn de Groot aan het luisteren. Ik heb nooit zo naar de tekst geluisterd, maar eigenlijk is het heel mooi.
Merci bien, dxtr. Ik heb thuis direct opgezocht wat voor een vogel ik gezien heb – wie weet was er gewoon een allerlaatste restje lsd actief geworden in mijn lijf – en het blijkt de hop (hoopoe) te zijn.
Volgens de wiki is het een stinkvogel omdat ‘ie nooit het nest opruimt en een naar geurtje verspreid door een klier in de staart.
http://www.abdet.com/wildlife/hoopoe.jpg