Motto

Hop. Naar de volgende cursus. Deze keer in het erg gezellige Osdorp. Dat schijnt dus ook bij Amsterdam te horen, maar ik geloof daar niets van.
Hank zette mij vanochtend af voor wat op het eerste gezicht een bejaardentehuis leek te zijn. Het adres klopte: hotel Tulip. Elf beleidsmensen stonden wat aarzelend in de gang opgesteld voor de zaal. Een dichte deur. Getreuzel. Misschien mogen we nog niet naar binnen, opperde iemand. Schichtige blikken heen en weer.
Welkom op de cursus ‘persoonlijke effectiviteit’.

Het voorstelrondje bleek al een zware dobber voor de meeste mensen. Schrijf met een rode of blauwe stift op een groot wit vel wie je bent, omschrijf je werk, wat je komt halen en wat je komt brengen. Wat is je motto.
Mijn tieten begonnen te jeuken. Bovendien was ik nog zwaar chagerijnig van het gelijkspel Barcelona-Chelsea (volkomen onterecht). Iedereen begon zwetend aan de opdracht. De stilte was voelbaar.

Ik overwoog om als motto w00t te nemen. Uiteindelijk kalkte ik hoera neer. Met een bloemetje. Hoera zonder uitroepteken heeft namelijk ook iets ernstigs. Maar het bloemetje houdt het weer wat luchtiger. Subtiel, vond ik. Niemand vatte het. En bleef wat wazig naar mij kijken terwijl ik uitlegde dat ik van voetbal hou, maar zelf sporten haat. Ik bedacht mij dat ik effectiever moest gaan opereren in deze groep. Om half vijf ’s middags liep ik naar de cursusleidster en vertelde dat ik helaas niet bij het avondprogramma aanwezig kon zijn.

‘Ik heb vrijdag een onderhandelingsgesprek waar ik mij nog veel voor moet voorbereiden, zoals het houden van een presentatie (probleem aanstippen). Ik kan daar niet onderuit van mijn leidinggevende (ernst aangeven, niet onderhandelbaar onderwerp). Maar morgenochtend ben ik uiteraard present, negen uur stipt (bereidheid tonen).’ Nonverbale lichaamshouding in orden (rustig staan, handen achter de rug, niet zwaaien met hoofd of knipperen met ogen, gepaste afstand houden).

‘Nou, dan zie ik je morgen weer.’

Hahaha, w00t!!