Amsterdam, mijn thuis. Een mooie heldere constatering. Om vervolgens de stad te vervloeken naar een diepe krocht van de hel. Zo besloot vrijdagnacht iemand om heel hard AHHHH te roepen in onze straat. Met zijn onderkaak hangend op de stoep, de amandelen zichtbaar. Dit herhaalde hij twintig keer. Mijn blonde lichaamshaartjes stonden stijf van angst en de adrenaline pompte lekker rond zodat ik elk moment kon vluchten. Vervolgens stommelde onze rechterbuurman op niet subtiele wijze de trap op, naar zijn bedje in de kamer naast ons. Slechts gescheiden door een gang van papieren muren. Het AHHHH geroep was inmiddels opgehouden. Maar ik lag nog in bed met een gefokt lichaam dat op zoek was naar een veilig onderkomen. In een boom of hol.
Zaterdagnacht besloten de linkerburen dat het tijd werd om hun bijzonder slechte muzieksmaak kenbaar te maken aan ons. Om half drie ’s nachts. Het concept is niet ondraaglijk zolang het lekkere muziek betreft. Zoals Motorhead, zei Hank blij tegen mij. De beste band ter wereld. Ik liep naar de wc en ving daar de boze stem op van de boze linkerbuurvrouw. ‘NEE, NIET AFGEVALLEN, MAAR AFVALLIGE, JA. AFVALLIGE!’ Interessant. Ik legde mijn oor te luister, maar meer verstond ik niet. Dat kwam door de muziek. Dit soort problemen heb je vast niet in Abcoude of Vaalbeek, bedacht ik mij weer in bed, hopend dat de afvallige het weer snel goed zou maken met zijn boze vrouw. Soms zijn constateringen niet zo klip en klaar als ze lijken te zijn.
Ach, breek me de bek niet open.. ;)
In Utrecht had ik jarenlang te maken met een echte buurteef. Zij verscheen altijd in vermomming als de standaard oude vrouw met permanentje en twee kefhondjes. Dan trok zij haar mond open en begon een gesprek met de over-overbuurvrouw over haar neef met kanker die ging scheiden van dat rotwijf, net goed. Haar stem had een bereik van hier tot Tokyo. En ze hield alles en iedereen in de gaten. Zodat ze over alles en iedereen kon kletsen.
Wees gerust (of juist niet), dit soort dingen zijn zeker niet voorbehouden aan de randstad.
Ik heb in Steenwijk een tijdje een regelmatig bezopen en luidruchtige benedenbuurvrouw gehad. Toen ik voor de zoveelste keer meende dat de muziek nu toch echt té luid stond en ik weer eens aanklopte /-belde en uiteindelijk de pliesie liet aanbellen bleek dat het kreng niet eens thuis was.
En dat heb ik het nog niet eens over de overjarige (en ook al drankzuchtige) lesbo die daar weer onder woonde. 3 niet met elkaar compatible zijnde honden die nooit uitgelaten werden in 1 persoons appartementje. Ze is er uiteindelijk uitgezet en verhuisd naar, *tromgeroffel*, Amsterdam! (Ik ben d’er hier nog niet tegengekomen.)
/Lifelog
Sorry hoor, kwam allemaal weer even boven.