Apies

Ik kreeg een rood plakkertje op mijn tiet. De plek: dierentuin, Den Haag.

Gewapend met pen en papier zat ik samen met mijn collega’s naar de aapjes te staren. Hola, een paradijsachtige vogel schoof aan en wapperde wat met haar onderarmen. Kipfilet, fluisterde mijn collega. Ik probeerde mijn aandacht weer te richten op de geluiden. Oeh, oeh. Opperaapkraakster van de SP had er zin in. Haar betoog was duidelijk: iedereen onder dak! Desnoods in containers. Het PvdAaapje wilde weten hoe het nou zat met zwervende jongelui, aap van de CDA was erg in de war en strooide met verkeerde getallen en aannames, maar het dieptepunt was de apin van de PVV.

Wat daar voor onzin uit kwam, ongelooflijk. De staatssecretaris moest niet weer de belastingcenten van het VOLK verspillen aan zinloze projecten die MILJOENEN kosten. Vroeger toen er nog naar het VOLK werd geluisterd, ten tijde van LIJFSTRAFFEN, werden alle pooiers en bedelaars en vagebonden gewoon opgesloten. DWANG. Werkstraffen in rijksinrichtingen, dat is wat het volk wil, geachte voorzitter.

Dat viel niet zo best bij de rest van de apies. Groenlinksaap fileerde haar terwijl de overige aapjes opgewonden heen en weer stampten. Op dat moment stootte een collega mij aan. Nu niet kijken, wend je ogen af. Bokito schreed voorbij, achter haar een gewapende beveiligingsman van de dierentuin. Door het glas van de zaal zag ik de bolle gestalte voorbij komen. Haar korte zwarte kapsel glom even terwijl een rode straal van de koperen ploert op een van haar 620.554 highlights scheen. Op mijn blote armen schoten de haartjes overeind. Al mijn collega’s huiverden. De zon leek te doven. En het kwam niet meer goed met de apies. De scherpte was weg. De staatssecretarisaap krabbelde wat op haar hoofd en deed een vage toezegging, terwijl Groenlinksaap een stukje PVV uitspuugde.

Ik verliet de dierentuin met een raar gevoel van binnen. Iets van knagend onheil. Maar dat kon ook liggen aan het feit dat ik niets gegeten had.