Vandaag was een vreemde dag. Niet alleen moest ik tachtig offerteaanvragen beoordelen voor twee uur ’s middags, ik had bovendien een sportieve afspraak gemaakt. ‘Kittekat, dit is nou echt een sport voor jou. Weet je, het gaat als vanzelf. Klimmen is bovendien erg leuk om te doen.’ Aldus vriend Grrr.
Zo stond ik twee uur geleden – al bezweet van het rennen naar de tram en winderig door het eten van een Turks broodje – in de grootste klimhal van de Benelux. Dat ik binnen was gekomen mag een godswonder heten want de voordeur was niet herkenbaar als voordeur. Doen ze expres, dacht ik terwijl ik een rondje liep om de grootste klimhal van de Benelux. Een krakershond in een blauwe bestelbus keek mij schamper aan. De wind gierde om de grootste klimhal van de Benelux.
Ik stond daar dus. En al mijn zenuwcellen in mijn lijf zeiden tegelijkertijd: neen, ga weg, loop achteruit weer terug naar de voordeur. Ik probeerde dit natuurlijk te negeren en lachte eens vriendelijk in het rond en knikte goedkeurend. Ik keek omhoog. En slaakte een gilletje. Daar hing iemand helemaal bovenaan aan een touw. Heel hoog.
‘Maar je kijkt nooit naar beneden als je aan het klimmen bent, hoor.’ Grrr. klonk erg zelfverzekerd. Hier stond iemand naast mij die het echt leuk vond. Klimmen. Ik zag plots alle gespierde mensen om mij heen. Elegante meisjes met paardenstaarten. Ik zag iemand zonder touw omhoog klimmen. En de mensen babbelden wat nonchalant, met de ogen starend op zoek naar de gaafste manier om te klimmen.
‘Wat is het doel van klimmen?’ Vroeg ik nog beleefd. Maar ik wist het al. Ik ging dat niet doen. Nooit niet. Mij niet gezien. In de tram voelde ik mij op een vreemde manier erg sportief en trouw aan mijn lichaam.
Ik ben gewoon geen klimmer.
Jammer, je had net daar even overheen moet stappen.
Ik zelf heb al hoogtevrees als ik op een bierviltje sta, maar wand- klimmen vind ik af en toe wel leuk om te doen, vooral het abseilen. Leer te vertrouwen op het touw en je partner die het touw vasthoudt.
Dat freestyle klimmen dat je zelf om de zoveel meter een haak moet plaatsen en je zelf moet zekeren, gaat mij ook te ver.
Katten houden toch van klimmen?
Dat is een misvatting, Toxy. Katten houden van slapen. En hangen op een bank.
Ik hou ook niet van sporten zonder doel. Wel van lezen, dus ‘Lichamelijke oefening’ van Midas Dekkers is waarschijnlijk een boek naar m’n hart. Die gaat mee op vakantie.
Je was in mijn klimhal! En net als toxteth heb ik ook hoogtevrees, maar hang regelmatig met blubberbuik et al bovenin. Mocht je het nog n keer willen proberen, gaan we boulderen: zonder touw niet hoger dan twee, drie meter ;)
Nou Kat, mijn zegen heb je. Allez, klimmen, haha! Niet doen, gewoon naar je lijf blijven luisteren, dat lijkt me het gezondst (behalve als dat lijf om nicotine zeurt, dan meteen verplicht oordopjes in!)
Een sport met rennen (gewoon met beide pootjes op de grond;-) lijkt me wel wat voor jou. Hardlopen met een Ipod op of heen en weer met squashen of zo.
Kan vriend Grr na zijn twee fijne ideeen van de afgelopen week nu eens met een goed ideetje komen? Of wordt het drie x is scheeprecht/ :-D
Dat die korstondige oplevingen van hevige lichamelijke activiteit hebben helemaal geen zin joh. Dat heeft collega Westerterp een aantal jaar geleden al eens in het toonaangevende tijdschrift Natuur beweerd naar aanleiding van jarenlang schetenwappelijk onderzoek: http://www.nature.com/nature/journal/v410/n6828/full/410539a0.html
Bovendien, wie hoog klimt kan diep vallen.
Zwemmen is wel fijn, vind ik trouwens. Heel motiverend ook vanwege al die jonge, fruitige en romige studentes die ’s morgens van de partij zijn. En bovendien blijf ik drijven, dus veel gevaar voor aquatische asfixie is er niet.
Ja, maar Ama. Jij bent stoer. En je hebt spieren. Die heb ik niet. Misschien is squashen niet eens zo’n slecht plan, dame Sil! Dat kan ik, namelijk. En het geeft een lekker jaren negentig retro gevoel. Wall Street, met Charlie Sheen en Michael Douglas.
Zwemmen is ook een idee. Heb ik ook al eens gedaan! Maar dat chloorwater, ieuw.
Hardlopers beschouw ik als doodlopers, trouwens.
Oke, maar soms ben ik zo’n halfzachte wandelaar. Zoals vandaag. Hondje van de schoonouders mee die ik op het eind moest dragen, helemaal uitgeput.
Maar squashen past je inderdaad beter.
Ik heb ooit geklommen op Lowlands, misschien is dat meer iets, klimmen onder invloed?
Briljant! Klimmen onder invloed. Maar ik ga nu al squashen met grrrom! Hank lachte ons net uit/toe.
Klimmen brengt meer met zich mee dan veel andere sporten, maar dat merk je pas als je eraan begint en het een tijdje vol houdt.
Je leert natuurljk, zoals overigens in veel sporten het geval is, je lichaam goed kennen en voelt je hierdoor meer verbonden met en lekkerder in je lijf.
(En je wordt er inderdaad ook niet lelijker op.) :)
Maar ook psychologisch (zelfs therapeutisch) kan het veel bieden:
Je angsten overwinnen en vertrouwen krijgen in je eigen krachten en je doorzettingsvermogen.
Dit zorgt er echt voor dat je een stuk steviger op de grond staat, ook wanneer je niet klimt! ;)
Want reken maar dat je jezelf tegen komt als je 15 meter hoog tegen een muur aan geplakt zit. Angst en het omgaan daarmee hoort bij klimmen.
In het begin begon ik, als ik ergens ergens halverwege de muur zat, vaak in mezelf te praten. En de gedachte ‘Waar ben ik IN GODSNAAM mee bezig!?!’ is geen onbekende van me.
Maar wat je hierdoor leert is dat angst niet per definitie gekoppeld is aan reëel gevaar. Want wanneer je je aan de simpele regels houdt, brengt indoor klimmen vrijwel geen risico met zich mee.
Ik kan het echt iedereen aanraden.
Nouja, meeeeeeeeeeer dan genoeg geblaat op een blog waar ik toevallig door een google search op kwam. Mijn response wordt toch door niemand meer gelezen want, zo zie ik nu, het ding zit al in het archief, hahaha.
Wat maakt het uit! Joechei!
:)
Nou, dat dacht je maar! Ik haal je gewoon naar een recente post. Watn je bent wel heel enthousiast over het geklim.