Waarom camperen zuigt

Ik heb er dus een hekel aan om in de rij te moeten staan om te kakken. Met mijn eigen rolletje wc-papier. En dan die dikke duitse buurman gelukzalig te horen persen in het hokje naast mij, zijn slippers nog net zichtbaar onder het schotje wat mij van zijn blubberlijf scheidt. En ik heb er een hekel aan om eerst een stuk te moeten lopen voordat ik bij zo’n schijtfabriek ben. Die stank van honderd mensen die voor mij gekakt hebben.

Koken met van die aluminium pannetjes op een wankel gaspitje is de hel. Zelfs koffie zetten is een ware beproefing. En koffie is belangrijk. Ik wil niet dat mijn koffie omlazert, zeker niet nadat ik tien minuten heb gewacht totdat het eindelijk eens klaar is. Ik heb een hekel aan champagne uit een mok. Hoewel, dat is niet helemaal waar, champagne is altijd lekker. Ook uit een mok. Ook als het koud is, buiten, terwijl het warm zou zijn.

Want het is namelijk ook altijd koud als je gaat camperen. Dan regent het. En waait het terwijl er een zomers weekend voorspeld was. En als het koud is dan huilen de kinderen op de camping net even meer. En dan zit je ineens in een plastic poncho blikken bier te drinken omdat je vergeten bent om extra kleren mee te nemen.

Wat wel weer leuk is aan camperen is dat er altijd een hele berg goede vrienden zijn. Ik vertoon mij namelijk alleen op een camping als ik wordt uitgenodigd door vrienden. Dit keer waren we met zijn tienen. Ondanks de kou was het erg tof. Dat kwam ook omdat ik al lang weet dat ik een schurfthekel heb aan camperen. We hebben dus heerlijk in een hotel geslapen dit weekend.