‘Het concept van de kindercreche als Ikea heb ik snel verworpen toen ik hier ben komen werken’. We staren samen met de manager naar de aquariumachtige ruimte waar voorbijgangers op straat een snelle blik naar de nu lege ballenbak kunnen werpen. Samen lopen we verder door het frisse monumentale gebouw.
Het binnenplein bestaat uit een speelruimte met treintjes, auto’s, zwembad en zachte tegels waar je niet echt een buil aan kan vallen. Binnen turen we door de ruiten van kamers naar kleine stoelen en tafels. Veel speelgoed op planken, gestapeld tegen de muren. In een kamer zie ik een leidster iets doen met een luier. Een engelachtige baby slaapt, zo zacht. Een paar kindjes zitten verderop braaf te tekenen. Een meisje met blonde haren kijkt me aan alsof ik mogelijkerwijs haar mama ben. Ik knipper wat met mijn ogen. Ze tekent rustig verder.
De manager praat in een prettig tempo door. Dat komt goed uit want we zijn lichtelijk overrompeld. Door de grootte van het geheel, door de gedachte dat wij ons kind gaan overleveren aan betaalde onbekenden. Het blijft een raar gevoel. Ondanks de eerste indruk die goed is. Echt veel tijd om eraan te wennen is er niet want er is uiteraard een wachtlijst. De uk is nog niet eens twintig centimeter en komt wellicht nu al op een wachtlijst te staan.
Rare wereld, die van de babies.
niet alleen van babies, voor flink wat basisscholen bestaan in Amsterdam ook wachtlijsten…
Snap het niet… Kan je ook met normale melk en een mixer melkschuim maken