Deurklink

Midden in de nacht werd ik wakker van Kittekat die aan de antieke deurklink van de WC zat te morrelen. “Gewoon de klink omhoog doen en dan loslaten”, mompelde ik, zo krijg je die deur namelijk dicht. “Nee, dit is niet goed, dit is niet goed”, piepfluisterde Kittekat terug. Ik zat meteen rechtop in bed en zag mijn vrouw, mijn liefde, in een plas bloed staan. Ga maar liggen moppie, ik bel de vroedvrouw wel, het komt allemaal goed. Ik was bang dat ze leeg zou lopen.

Deze week was afschuwelijk. Ik ben nog nooit zo bang geweest, ik heb nooit eerder zoveel doemgedachtes gehad. Een half uur na de bloeding waren we in het ziekenhuis. Kittekat werd direct aan een soort versterker gehangen waardoor we het hartje van onze uk hoorden. Doemgedachte nummer één bleek overbodig maar de hele verdere nacht klampten we ons vast aan dat bounceritme van het hartje. Ik hoorde het zelfs nog toen ik om een uur of 5 een peukie ging roken in de rooktuin van het ziekenhuis. En we zaten allebei rechtop in bed toen het ritme ineens stoptje: het apparaat deed het even niet, de uk nog wel.

Wat kan een mens toch overbodig panikeren. In de uren dat ik alleen thuis was heb ik gedacht dat Kittekat dood was, dat ze aan het bevallen was zonder dat ik op de hoogte was gebracht, dat er iets mis was met het kind, dat de uk de geboorte wel had overleefd maar Kittekat niet of andersom, dat ik alleen zou achterblijven. Het bleek allemaal wel mee te vallen. De ene keer zat ze muziek te luisteren en hoorde ze de telefoon niet en sms’te ze pas terug toen ik al, hartkloppend, in de tram zat, de andere keer zat ze op de WC toen ik de slaapzaal binnenliep. Ik ben af en toe toch wel een zenuwelijer. En een jankbak.

Thuis lukte het me niet te stoppen met janken, de eerste dag. Dat is niet zo erg, als je alleen bent, maar als je (schoon)moeders op de hoogte wilt brengen om te vertellen wat er aan de hand is is het beter om te kunnen praten zodat er geen onnodige paniek uitbreekt. Met veel moeite kon ik tussen de snikken door vertellen dat het allemaal goed komt, dat het wel meevalt en dat ik gewoon geschrokken was. Het was ook geen verdriet, het was gewoon verwarrende emotie: schrik maar ook blijdschap omdat het goed lijkt te gaan door elkaar. Ik reageer nu eenmaal zo op heftige momenten. Ook op ons huwelijk moest ik de hele tijd janken maar toen had ik een spiegelbril op. Soms moet je proberen je cool te houden. Zoals ook op het moment dat Kittekat in een plas bloed stond.

En nu liggen we weer lekker op de bank. Ik nerd wat, Kittekat roddelt en voelt zo af en toe aan het alpacabontje. En we zitten nieuwe plannen te maken. Wat een bizarre omslag ineens. Op de terugweg uit het ziekenhuis, in Adolf, door het dolle heen van blijdschap omdat mijn vrouw weer gewoon op de bank kwam liggen, werd ik gebeld. Het was onze makelaar. Of we nog een groot huurhuis met tuin in een goede buurt zoeken. We zijn meteen gaan kijken. De buurt is prachtig, goede winkels vlak bij, best veel restaurannetjes, bakfietsen galore in de straat en een school aan de overkant. Woensdag gaan we kijken of het ook van binnen een mooi huis is, er zaten gordijnen voor het raam en de makelaar had geen tijd, maar dat is meer een formaliteit. Zodra onze bank er staat en mijn twee dames er zijn is het een prachthuis. We nemen moderne deurklinken.