Zondagnacht om 02.00 werd ik wakker met een vreemd gevoel. Ik moest opstaan van mijzelf en terwijl ik dit deed stroomde er warm vocht langs mijn dijbeen naar beneden. In de wc vormde zich een klein rood plasje op de grond. Binnen tien minuten stond de vroedvrouw met grote bezorgde ogen naast mijn bed. Ik voelde een kramp en een aandrang om weer terug naar die wc te gaan. Bloedproppen vielen uit mij, glibberend als een mislukte kerst geleipudding. Ik giechelde. Raar gevoel. Ondertussen belde vroedvrouw een ambulance en de brandweer kon wat haar betreft ook uitrukken. Ik vond van niet, ik kwam zelf de trappen wel af. Dat lukte best. In deze verkeerde soapaflevering moest ik toch nog iets van controle laten zien.
De broeders van de ambulance stonden ook ineens in de woonkamer. Met z’n allen liepen we naar beneden, de straat op. Het beeld werd wat wazig. Ik ging op de brancard liggen, de riemen werden vastgegespt en de brancard kwam omhoog en ik werd in de grote gele auto geladen. ‘Ik ga je nu eventjes pijn doen. Je krijgt van mij een infuus in je hand, doe je ring maar af.’ Ik knikte gehoorzaam en gaf mijn trouwring aan Hank die voorin zit.
Alles leek op toen en toch was het volkomen anders. Deze broeders waren vriendelijk, legden uit wat er ging gebeuren. Ik liet het over mij heenkomen. Samen met Hank. Als mijn evenwicht, mijn rustige klankbord. Ik vertelde aan de nachtzuster die mij vastzette aan het hartritme apparaat in de verloskamer over de langzaam doodgaande Ralph en de ambulance, toen. En alles was anders. Hier lag ik, nu. Met een kloppend nieuw hartje in mij. Als een treintje klonk ze, dapper doordravend. Ik voelde geen pijn, wel de stress van alles. Dit klopte niet, dacht ik. Ik ging nog niet bevallen namelijk.
En zodoende. Na vier nachten van observatie, nog meer prachtige hartfilmpjes, vlekkeloze bloeddruk, inwendig onderzoek, zonder een wee, zonder enige ontsluiting of aanwijzing waardoor de bloedingen veroorzaakt werden, mocht ik weer terugkeren naar ons nest. Daar waar ik thuishoor. En waar ik een klein kittekatje ga werpen.
Straks dus.
Ik kan er gewoon niet bij dat je de mogelijkheid om door de brandweer naar beneden ge-touw-blokt te worden hebt afgeslagen.
Fijn dat alles weer flex is.
We waren niet echt aan het nadenken over de leukste manier om naar beneden te gaan, wel over de snelste manier. Dat plasje bloed waar Kittekat het over had was wel iets meer dan een plasje. De lessen bloedvlekken-opruimen van Al Swearengen uit de geniale serie Deadwood kwamen mij goed van pas, de volgende ochtend.
LOL, Hank Swearengen.
Ghehehe.
http://www.youtube.com/watch?v=CJYFRrO3_1Y
Swègun! Ghehe.
En nou weer thuis! Fijn! En een thuisbevallingsprognose? Nog fijner!
ja, dat is toch wel de bom, dat ik mag thuis bevallen. My Greek family begrijpt dat helemaal niet. Bevallen doe je in het ziekenhuis! Die Hollanders zijn gek!
Hihi…
Zoiets hebben wij hier met de Amerikaanse kant van de familie. “Barbaars!”
Succes, straks.
Misschien was het gewoon het begin van de lente. Dan komt alles toch in bloei, niet? Sorry, even serieus: blij dat het goed is gekomen. Geniet nog van de hartfilmpjes, we kijken uit naar de live voorstelling!! Toitoi.
ik ben ook thuis geboren, net als mijn zusje. Ik vind het daarom dan weer raar dat mensen speciaal naar het ziekenhuis gaan als er geen complicaties bij zijn.
Nog eventjes volhouden, Kit, en dan een hopelijk snel “plop” toegewenst. (en er achteraan nog een plop van de sjampoepel)
Omdat jij thuis bent geboren vind je het raar als mensen liever in het ziekenhuis bevallen? Rare redenering. Omdat ik geen griep heb heerst het niet.
Het vervelende van complicaties is dat ze optreden tijdens de bevalling. Dan moet je eerst wachten op de ambulance en in ons geval de brandweer om vervolgens door de stadsdrukte naar het ziekenhuis vervoerd te worden. En dat allemaal op tijd.
Natuurlijk wil ik graag dat de bevalling thuis plaatsvindt, dat is wel zo prettig. Maar ik begrijp een ziekenhuisbevalling ook dondersgoed.
Ik lag op zaal tegenover een zwangere vrouw van haar tweede kindje. Ze had geen medische indicatie maar wilde toch in het ziekenhuis bevallen; ze zag zo op tegen de pijn – haar vorige bevalling was dus echt geen feest – dat ze het idee van een ruggenprik in de buurt wel erg prettig vond. Dat kan ook nog.
Ik heb nu in een paar dagen tijd zes drachtige dames meegemaakt en geen een bevallingsverhaal is hetzelfde, is voorspelbaar.
Maar goed. Nog even en dan gaan we inderdaad ploppen met die handel!
Zo ouders in spé dat was even schrikken, ben blij dat alles oke is.
Nog even volhouden!!
Heel veel knuffels,
Jeanette