Are y’all ready for this?

Dit is de blote waarheid, niets anders dan de koude harde werkelijkheid. Het moet gezegd worden. Alle voorbereidingen in de wereld, alle yoga puflessen en alle geruststellende woorden van vrouwen die je voorgegaan zijn, worden waardeloos op het moment dat je een perswee ontmoet.
‘Hallo, ik ben de perswee.’
‘Ha..Mwaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaah’.
Dat was de verdrinkingskreet.

Visualiseer nu een marteldeskundige onder het bewind van Pol Pot, die aardige despoot uit Azië.

Laat maar zitten, die vergelijking. De waarheid is namelijk flexibel en heel persoonlijk. Ik heb het hele proces van uitstoting ervaren als een wervelstorm van pijn wat alleen te verduren valt onder een trance van concentratie: het houden van de controle over je ademhaling. Ik zag vaag aan mijn linkerzijde Hank zitten, ik zag zijn ogen en hoorde zijn woorden.
‘Je doet het goed, liefje, je doet het goed. Rustig uitademen, rustig.’
Bij elke wee kneep ik zijn hand of trui of een stukje van het matras fijn. Mijn rechterhand zat vastgeklonken aan de steun van het ziekenhuisbed. Mijn hele lijf spande zich in om de wee te stoppen, te verdrijven. Tijdens de pauze van een minuut of twee werd de kamer weer een beetje zichtbaar. Een slok thee door een rietje. Misschien zou dan de gynaecoloog binnenkomen met het verlossende nieuws. Dat ik de tien centimeter ontsluiting bereikt zou hebben en mocht mee gaan persen, ons ukje eruit mag duwen, meewerken op de pijn.

Maar ik was beland in de tv serie waarvan het testbeeld permanent aanstond met de woorden even geduld a.u.b. Deze bevalling zal u meenemen met de confrontatie met de bitchy hoofdgynaecologe die mij wat uit de hoogte zou aankijken terwijl ik vroeg om een pijnstiller, de jonge hond van een gynaecoloog in opleiding die geen acht, nee, die sorry mevrouw, slechts zes centimeter ontsluiting zou voelen dus dat betekent nog even drie uur langer doorgaan en de waanzinnige rit door de gangen van het ziekenhuis op het bed, het flitsen van de lampen boven je hoofd en het tegengaan van een nieuwe wee terwijl je weet dat de verlossing op je wacht in de operatiekamer. De verlossing kwam in de vorm van een ruggenprik.

Ik ben fan van de ruggenprik geworden. Na zes dagen ziekenhuis met bloedingen, twee nachten gevuld met lichte weeën gevolgd door de wervelstorm van twaalf uur kan ik gerust stellen dat ik van deze prik hou. Want het betekende niet alleen een einde aan de pijn, het betekende dat we eindelijk onze uk gingen zien.
Binnen een kwartier was ze daar, omhoog gehouden boven het blauwe operatiedoek. Ik zag een beentje, een armpje en ze pieste en poepte op het doek. En de roze wolk vloog met een razende snelheid door mijn hele lijf.

Dat is mijn blote waarheid.