Over hoe een vrouw een geboorte ervaart zijn boeken en blogposts genoeg geschreven. Minder is er bekend over hoe het voor een man is om naast zijn pijn lijdende vrouw te zitten, soms uren lang. Laat ik maar eens in deze publicatieleemte duiken al weet ik dondersgoed dat niemand er iets aan zal hebben. Elke geboorte is, heb ik mij laten vertellen, anders, net zoals elke man. Het zal dus een persoonlijk relaas worden. Ik ben van plan om hierna voorlopig te stoppen met schrijven over kinderen krijgen en hebben, de reacties van sommige mannen worden mij te gênant. Het gekwezel is erger dan dat van mijn moeder. Van mijn moeder echter kan ik het wel begrijpen, daar krijg ik geen krampen van plaatsvervangende schaamte van en daar ga ik niet van over mijn toeren waar mijn kleine uk weer van schrikt, waar wij allemaal weer ongelukkig van worden. Na deze post over de geboorte, voornamelijk bedoeld om aanstaande vaders een beetje gerust te stellen, probeer ik gewoon weer een nerd te worden.
Het is de hel. Sorry maar het is niet anders. Als er één ding is waar ik niet tegen kan is het om mensen van wie ik houd verschrikkelijke pijnen te zien doorstaan. Als het voor eventjes is geeft het niet, een prik, een snee in de vinger, een hamerslag op de duim. Even slikken en het is over. Maar uren achter elkaar je geliefde om de minuut te zien verkrampen is het ergste wat ik me, nu in elk geval, kan voorstellen. Natuurlijk had ik de hele tijd in mijn achterhoofd dat het gewoon even doorbijten is, het hoort zo, miljarden vrouwen hebben het ook doorstaan en straks is er een uk en zijn we blij en vergeten wat een fucking hel dit was. Maar toch. Je kan helemaal niks doen. Kopje thee met een rietje voeren, handje vast houden en niet te vaak gaan roken want dan stink je verschikkelijk uit je bek, schijnt, meer kan je niet doen.
Het begin was eigenlijk wel aardig. De eerste weeën hadden nog iets sensueels. De verkramping leek op een soort van orgasme en de kreuntjes klonken leuk. Dat was het eerste halve uur. Zo lang hoeft een orgasme nu ook weer niet te duren en het moet zeker niet erger worden. Maar het werd erger. Elke volgende wee werd heftiger, pijnlijker en ik kon steeds minder doen. Kittekat is mijn adviseur als ik het even niet meer weet. In deze situatie kon ik haar niet om advies vragen. Meer communicatie dan ‘het gaat heel goed moppie, vergeet je niet te ademen’ en ‘mag ik een slokje thee’ was niet mogelijk. Dus zeker geen ingewikkelde vragen over hoe ik me in deze benarde situatie het beste kon gedragen. Ik schijn het goed te hebben gedaan, ze was erg blij dat ik er was, vertelde ze me later. Ik voelde me regelmatig overbodig, in de weg zittend en vooral machteloos. Maar toch, soms, ook stoer.
Ik ben grenzen overgegaan waarvan ik het bestaan niet eens kende. Ik heb twaalf uur naast mijn extreem lijdende liefde gezeten zonder flauw te vallen. Luierlakens gevuld met vruchtwater en slijmerige bloedstolsels ter grootte van een tennisbal heb ik zonder blikken of blozen vervangen. Ik heb in de operatiekamer gezeten terwijl mijn vrouw werd opengesneden. Ik heb, hoe zal ik dit eens opschrijven, toen de assistent-anaesthetiste mij vrolijk zei dat de kleine er uit was even over het gordijn gekeken en Kittekat nu letterlijk van binnen en buiten leren kennen. Zonder flauw te vallen. DAT HOEFT DUS NIET! Ze tillen je uk even later wel over het gordijn, er is echt geen enkele reden om zelf te kijken. Ik heb mijn kleine uk op een tafeltje zien liggen, blauw van kleur, met twee ziekenhuismedewerkers die met zuigslangen in de neus en mond in de weer waren om stront en vruchtwater uit de longen te zuigen. Ik ben toen even in een hoekje gaan staan totdat ik mijn uk hoorde huilen. Wat een lief huiltje: heel zacht, heel mooi. Toen was alles goed. Ik heb de kleine, inmiddels vrolijk roze en verpakt in inpakplastic, even aan Kittekat laten zien terwijl de chirurgen haar dichtnaaiden en ben met mijn ukkie naar de verloskamer teruggelopen. Wat men zegt over een geboorte, dat je alles vergeet zodra die kleine er is, dat klopt. In elk geval voor mij. Ik heb twee en een half uur glunderend met mijn uk op de arm rondgelopen, wachtend op mijn lief en ik heb nauwelijks teruggedacht aan de hel. Ik loop nog steeds te glunderen.
Behalve dus op de momenten als ik reacties van kwezelende mannen lees. Stel je niet aan en hou er mee op!
Hee Hank, hoe bevalt die Leica camera eigenlijk? Je hebt toch een C-lux3?
Nee, volgens mij heeft ‘ie een D-lux. Helemaal hetzelfde als de Panasonic Lumix DMC-LX2, maar de Leica is duurder en ziet er toffer uit. Dus.
Het is inderdaad de D-lux 3. Pracht van een cameraatje. Je kan alles handmatig doen, zelfs scherpstellen, standaard staat de flits uit, hij heeft een erg goede beeldstabilisator waarmee je toffe bewegingsfoto’s kunt maken zonder statief, de korrel bij hoge isonummers vind ik mooi, RAW formaat herfst, automatische programma’s zitten goed in elkaar en had ik al gezegd dat de flits standaard UIT staat en dat je moeite moet doen om hem aan te krijgen? Ik heb mijn analoge camera niet meer aangeraakt sinds ik dit ding heb gekregen. Van mijn moppie, overigens.
En een erg mooi lensje natuurlijk. Met lensdop. Lekker veel pixels. En dan staat er ook nog Leica op. Het enige wat ik mis, of wat ik niet heb kunnen vinden is de mogelijkheid om kleurprofielen aan te passen. De kleuren worden wat flets als je optimaliseert voor het web. Maar wellicht doe ik iets niet helemaal goed in Photoshop. Kleurprofielen klinken als grieks voor mij: ik begrijp het op zich wel maar net niet vloeiend.
Die bedoel ik eigenlijk ook. Geen C maar D lux. Ik had ‘m gisteren in mijn handen in een fotozaak en stond te likkebaarden, mooi compact en inderdaad dat kekke Leica logootje. De prijs kost wat duur qua financiëel geld maar ik willem wel hebben. Aanrader dus.
*gaat maar eens sparen*
Scoor gewoon die Panasonic. Technisch gelijk. Ziet iets minder uit, maar je bespaart de helft.
ja maar ja maar … In een Saab 96 ligt ook een Ford Escort V4-motor. Maar daarom wil ik nog geen Ford Escort. Dat Leica logo en het lensje. dat doettettem. Tja. Beetje lullig misschien maar ’t heeft iets legendarisch, Leica.
Leuke plaatjes van de kleine, trouwens, Hank.
De lens is ook hetzelfde, geen enkel verschil, behalve de kleur en het logo. Afmetingen, alles is precies hetzelfde. Ik zou overigens niet weten wat die dingen kosten en wat je meer betaalt voor de merknaam Leica. Eigenlijk best achterlijk dat je meer betaalt voor een zwarte variant. Heeft apple ook niet zo iets geflikt met een van die macboekjes. Belachelijk maar blijkbaar werkt het.
Ik moet overigens zeggen dat de geilheidsfactor van de naam Leica wel leuk is. In de operatiekamer, vlak voor Kittekat opengesneden werd vroeg de chirurg of ik een echte Leica in mijn handen had. Ik denk niet dat hij zou hebben gevraagd of ik een echte Panasonic in mijn handen had. Overigens vond ik het een nogal vreemd moment voor zo’n vraag.
Ik geloof dat er ook verschil zit in het meegeleverde softwarepakket.
Dat softwarepakket stelt geen reet voor, daar hoef je het dus zeker niet voor te doen.
Hmm. *gaat nadenken*
misschien was de chirurg benieuwd of hij (eindelijk) eens goed op de foto zou komen?
Fijn ook eens de vaderkant van het geboorteverhaal te horen. Er is dat liedje van Brel over “een vriend zien huilen” (Voir un ami pleurer). Dat vind ik al zo moeilijk, laat staan quasi machteloze getuige zijn van twaalf uren persleed. Well done!! En wat ziet ze er geweldig uit op het bontjen, trouwens. Maak me verder weinig uit met welke camera zoiets nou moet getrokken worden. Dat laat ik aan jullie jongens over! ;-)
Wat leuk zo’n column over je gevoel. Dat doe je eigenlijk veel te weinig… Voelt fijn he lieverd?
Hahahahaha @ THOR!
Normaal ben ik niet zo’n voetbalmens, maar… Vanavond vooruitblik EK, maandag Barcelona… Dit gaat een mietersch weekeinde worden.
bizar die halfmannen, ik mocht gewoon lekker beneden op de bank wachten todat het kind schoongewassen naar beneden werdt gebracht met de mededeling van het geslacht.
12 uur thee-leuten lijkt me inderdaad eeerrrug lang.