De keizersneemeisjes

Zo lig je onderkoeld geraakt in de recoverykamer onder een warme plaat bij te komen, terwijl de verpleegkundige vakkundig een lekkere spuit met een opiaat in je been zet. Vervolgens kom je weer op de kraamafdeling terecht, nu met een kindje buiten de buik. Op zaal liggen met drie andere keizersneemeisjes kent zo zijn eigen dynamiek.

De eerste regel is ken je plaats. De laatst gebrachte stelt zich wat nederig op, luistert naar de verhalen en probeert haar nieuwgeborene zo weinig mogelijk te laten huilen. Het is wennen. De eerste nacht lig ik verwonderlijk alle geluiden in mij op te nemen. Links van mij wordt met irritante blieb telefoongeluiden de laatste stand van zaken door ge-smst, afgewisseld met een stortvloed aan teksten zoals je bent mama’s lampje, ja, dat ben jij, ons lampje, mijn kaboutertje, ja, ga maar drinken, GOED ZO, goed zo, nee, je moet wel happen, kom op nou. En dan begint het luchtalarm weer, snel opgepikt door de baby schuin aan de overkant. Er wordt naarstig op de rode knop gedrukt en binnen een minuut staat een stevige nachtzuster naast het bed om de schade te beperken. Geschuifel, gerommel en geratel en de baby wordt in het plexiglazen bakkie afgevoerd naar de gemeenschappelijke ruimte zodat de verse mama weer wat kan gaan slapen. Met mijn ukje naast me in bed op het kussen begin ik langzaam weg te zakken in een droomloze toestand. Onbewust van het feit dat de tweede regel de volgende dag haar intrede zal gaan doen in de vorm van ‘mobiliseren’. Ook doorgezaagde keizersneemeisjes moeten ten slotte een keertje weer zelf naar de douche lopen.