Iedere mond die een blik werpt op onze nieuwe tuin, zakt gelijk een paar centimeter naar beneden. Jaloersmakend groot voor een stadstuin, ik weet het. Mijn handen jeuken om dit potentiele Louis XIV perk aan te pakken. Hoewel dit in de praktijk niet zo goed kan uitpakken aangezien mijn vingers meer bruin dan groen zijn. Ik vergeet nog weleens water te geven. Pokon. Dat soort dingen. Ik heb ook geen verstand van harken, wieden en zaaien.
Ik heb nog een maand van relatieve vrijheid om hier wat aan te doen. Ik zou mij eens goed kunnen verdiepen in de heilzame werking van potaarde, het ontwortelen van in de weg zittende dennenbomen en het verjagen van grote vogels die denken dat de honderd vierkante meter grindtegels een landingsbaan voorstellen. Maar liever staar ik naar het stuk groene wildernis, zittend op een stoel in de zon, met een kop koffie in de hand en een lief meisje slapend op De Bank. Wachten tot het padje weer tevoorschijn gaat komen.
Jawel, ook monden kunnen blikken werpen.
neem vooral de tijd, volgend jaar is er weer een lente en zomer en kan je ondertussen gluren en afkijken bij buren en vrienden, of op de tuinendag in de Jordaan. En dan weet je ook wat de beste plek is voor de Weber!
En de boel omspitten doet Hank zelf maar!
Nee.