De dood van schrijver Adriaan Jaeggi op 45-jarige leeftijd gaf een doffe stomp in mijn buik. Hij is gisteren gestorven aan de gevolgen van uitgezaaide darmkanker. Op zijn weblog schrijft hij dat de kanker ervoor zorgt dat hij zo moe wordt. Het wegvallen van energie, geen kracht meer hebben om er tegen te vechten. Het schakelt de mens uit. Mijn stuwmeer aan tranen is opdrogende. Er viel geen zout langs mijn wang, wel een nachtmerrie, de volgende ochtend.
Ik lig in een slaapkamertje met mooi uitzicht op de tuin van mijn vroegere huis waar ik ben opgegroeid. Naast mijn bed een wieg met mijn kindje erin. Drie katten lopen rond, een heel kleine zwarte, een grote en een rooie. Wat gezellig, denk ik. Ik hoor Ralph praten in de woonkamer, geirriteerd. Ik wil naar hem toe om hem uit te leggen dat het voorbij is, hij hoeft niet meer terug te komen. Ik pak mijn baby, doe het raam open om de poezen buiten te laten lopen. Plots zie ik vanuit mijn ooghoek een donkere schaduw bewegen, achter de bomen. Ik hoor gesnoef, diep grommen. Mijn nekharen staan recht overeind. De rooie poes holt er vandoor, ik druk mijn kind tegen mij aan. Plots staat de tuin vol met wasberen. Opgewonden roep ik: kijk dan, wasberen in de tuin! Maar ze veranderen in ranzige donkere beesten, op zoek naar een prooi. Ze rennen naar de glazen tuindeuren, ze vallen aan. Een angst trekt door mijn hele lijf; mijn kind, het kleine poesje, alles verstijft in mij. Ik raak alles weer kwijt.
Dan word ik wakker, met de tuin zoals ‘ie is. Mooi groot met teveel grindtegels en een verborgen pad in de struiken.
mijn dromenboek zegt:” [i]De beer is meestal een symbool van kracht en gevaar, maar is ook een lief dier.”[/i] maar het is uiteindelijk allemaal subjectief.